ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ο Ίκαρος είχε μάτια γεμάτα περιέργεια. Ήθελε πάντα να ανακαλύπτει. Έτσι, ένα απόγευμα, όταν η βροχή ψιχάλιζε στις στέγες και οι σταγόνες χτυπούσαν ρυθμικά τα τζάμια, αποφάσισε να ανέβει στο πατάρι του παλιού σπιτιού του παππού του.

🐢 ΟΙ ΔΥΟ ΧΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ 🐢

(μια θαλασσινή ιστορία γεμάτη φως)

Κάποτε, μακριά από τις στεριές που γνωρίζουμε, κάτω απ’ τον ασημένιο βυθό, ζούσαν δύο θαλάσσιες χελώνες με ψυχές γεμάτες τραγούδι. Ο ένας λεγόταν Μορέας και τα μάτια του έλαμπαν σαν νυχτερινός ουρανός πάνω από ήρεμα νερά. Η άλλη ήταν η μικρή του αδερφή, η Μήλη, τρυφερή και γενναία σαν πρώτη σταγόνα βροχής μετά το καλοκαίρι.

Η ΝΕΦΕΛΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΜΙΧΛΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Η Νεφέλη κοιμόταν ήρεμα, αλλά τα όνειρά της ήταν γεμάτα θολές εικόνες και ήχους από έναν κόσμο που φαινόταν να έχει ξεχάσει τη μαγεία του. Η άνοιξη, το αγαπημένο της κομμάτι του κόσμου, είχε παγώσει, και το μικρό κορίτσι αισθανόταν την απουσία της σαν ένα βάρος στην καρδιά της. Τα λουλούδια, που συνήθως γέμιζαν τον αέρα με αρώματα, είχαν μαραθεί και οι πεταλούδες που τόσο αγαπούσε δεν πετούσαν πια.

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Σε μια εποχή όπου το χιόνι σκέπαζε κάθε γωνιά της γης, υπήρχε μια νεράιδα που ζούσε στις κορυφές των βουνών, εκεί όπου ο άνεμος έφερνε σιωπή και το κρύο πάγωνε την καρδιά του κόσμου. Η νεράιδα είχε το χάρισμα να ελέγχει το χιόνι, αλλά το πιο σπάνιο χάρισμά της ήταν η ικανότητα να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων - τον πόνο, την ελπίδα, την αγάπη και τη λύπη.

Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΓΕΜΕΝΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα βασίλειο που απλωνόταν πίσω από μυστηριώδη βουνά και μαγεμένα δάση, ζούσε μια μικρή πριγκίπισσα με το όνομα Ελέρια. Η Ελέρια ήταν μια από τις πιο όμορφες και ταυτόχρονα πιο μοναχικές υπάρξεις του βασιλείου. Η καρδιά της ήταν φτιαγμένη από κρύσταλλο, τόσο λαμπερό και διάφανο, που όταν γελούσε, ο ήλιος το έλουζε με τις χρυσές του ακτίνες, κάνοντάς το να λάμπει σαν αστέρι. 

Η ΡΟΖΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΑΥΓΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, πέρα απ’ τους λόφους και τα σύνορα της φαντασίας, σε ένα λιβάδι που μοσχοβολούσε ευτυχία, ζούσε ένα μικρό κουνέλι με το όνομα Ροζαλία.

ΕΞΟΧΙΚΗ ΛΑΜΠΡΗ

Καλὰ τὸ ἔλεγεν ὁ μπαρμπα-Μηλιός, ὅτι τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἐκινδύνευον νὰ μείνουν οἱ ἄνθρωποι οἱ χριστιανοί, οἱ ξωμερίτες*, τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἀλειτούργητοι. Καὶ οὐδέποτε πρόρρησις ἔφθασε τόσον ἐγγὺς νὰ πληρωθῇ, ὅσον αὐτή· διότι δὶς ἐκινδύνευσε νὰ ἐπαληθεύσῃ, ἀλλ᾽ εὐτυχῶς ὁ Θεὸς ἔδωκε καλὴν φώτισιν εἰς τοὺς ἁρμοδίους καὶ οἱ πτωχοὶ χωρικοί, οἱ γεωργοποιμένες τοῦ μέρους ἐκείνου, ἠξιώθησαν καὶ αὐτοὶ νὰ ἀκούσωσι τὸν καλὸν λόγον* καὶ νὰ φάγωσι καὶ αὐτοὶ τὸ κόκκινο αὐγό.

Ο ΑΛΙΒΑΝΙΣΤΟΣ

Ἀφοῦ ἐβάδισαν ἐπί τινα ὥραν, ἀνὰ τὴν βαθεῖαν σύνδενδρον κοιλάδα, ἡ θεια-Μολώτα, κ᾽ ἡ Φωλιὼ τῆς Πέρδικας, κ᾽ ἡ Ἀφέντρα τῆς Σταματηρίζαινας, τέλος ἔφθασαν εἰς τὸ Δασκαλειό. Αἱ τελευταῖαι ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου ἐχρύσωναν ἀκόμη τὰς δύο ράχεις, ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῆς κοιλάδος. 

Η ΑΚΛΗΡΗ

Βέβαια, ἡ τύχη της τὸ εἶχε κοντὰ εἰς ὅλα τ᾿ ἄλλα βάσανά της, νὰ εὑρεθῇ καὶ τὸ σπίτι της αὐτό, ὅπου ἐκατοικοῦσεν, εἰς μέρος τόσον παράμερον, καὶ τόσον ξανοιχτὸν συνάμα· σιμὰ εἰς τὸν αἰγιαλόν, κατέναντι εἰς μικρὰν πλατεῖαν, καὶ ἀνάμεσα εἰς δύο ἐργαστήρια, τὸ ἓν σιδηρουργεῖον, τὸ ἄλλο βαρελάδικον. Διότι ὅλα αὐτὰ τὰ διάφορα μέρη ἦσαν ὡς κυψέλαι, ὡς σφηκοφωλεαί, ὅπου ἐμαζώνοντο καθημερινῶς ὅλες «οἱ κλῆρες»* τῆς γειτονιᾶς καὶ τοῦ χωρίου, κ᾿ ἐθορυβοῦσαν, κ᾿ ἐχαλνοῦσαν τὸν κόσμον.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ

Ἂν ἄλλη τις χρηστὴ γυνὴ εἶδέ ποτε καλὰ νοικοκυριὰ εἰς τὰς ἡμέρας της, ἀναντιρρήτως εἶδε τοιαῦτα καὶ ἡ θεια-Σοφούλα Κωνσταντινιά, σεβασμία οἰκοδέσποινα ἑβδομηκονταετής, κάτοικος παραθαλασσίου κώμης εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου. Τὴν ἐκάλουν κοινῶς Σαραντανού, καὶ πολλοὶ ὑπέθετον ὅτι τὸ ἐπίθετον τοῦτο τῇ ἀπεδόθη, διότι δῆθεν εἶχεν ἴσον μὲ σαράντα γυναικῶν νοῦν, ὅπερ δὲν ἐνομίζετο ὑπερβολή. Ἄλλοι ὅμως ἔλεγον ὅτι ἡ λέξις ἐσχηματίσθη κατὰ συγκοπὴν ἐκ τοῦ Σαραντανοννού, ἤτοι νοννὰ μὲ σαράντα βαπτιστικούς.

Η ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΑ

― Θὰ πανδρευθῆτε, παιδιά, ἢ νὰ πανδρευτῶ;

Τοιαύτην τινὰ νουθεσίαν μετ᾽ ἀπειλῆς ἀπηύθυνεν ἐπανειλημμένως εἰς τοὺς δύο υἱούς του ὁ γερο-Σαράντος, πάρεδρος τοῦ ὡραίου καὶ μαγευτικοῦ χωρίου, γέρων ἑξηνταπέντε ἐτῶν, μὲ κόκκινα μάγουλα καὶ μὲ σιδηρᾶν ὑγείαν. 

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΣΙΧΛΟΓΕΝΗΣ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας βασιλιάς που είχε μια κόρη πεντάμορφη, αλλά τόσο ψηλομύτα και περήφανη που κανέναν άντρα δεν έβρισκε αρκετά καλό για να τον πάρει. Τους έδιωχνε όλους, τον έναν μετά τον άλλον και σαν να μην έφτανε αυτό, τους κορόιδευε κι από πάνω. Κάποτε λοιπόν ο βασιλιάς πατέρας της έστησε μεγάλη γιορτή και κάλεσε όλους τους άντρες της παντρειάς, κι από κοντά κι από μακριά. 

ΚΟΚΚΩΝΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

― Μάινα* κόντρα-φλόκο*! σβέλτα! Μάινα μπαμπαφίγκο*! Μάινα ὄξου-φλόκο! Μπρούλια* ράντα*! μπρούλια μαΐστρα*! μπρούλια τρίγκο*.

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

- Δὲ μ᾿ λὲς Σαραφιανέ, τί κάνουν ἐκεῖνα τὰ μ᾿λάρια τ᾿ Γιάννη τ᾿ Ἀργαστιώτη;

Τὴν ἐρώτησιν αὐτὴν ἀπηύθυνε περιοδικῶς ὁ Γιάννης ὁ Λιοσαῖος εἰς τὸν Σαραφιανόν, τὸν φαιδρὸν καὶ ἀνοικτόκαρδον καταστηματάρχην τοῦ ὡραίου, σχεδὸν ἐξοχικοῦ μαγαζιοῦ, τοῦ γερω-Θωμαδάκη. Ὁ γέρων ἦτο πατὴρ τοῦ Σαραφιανοῦ καὶ ὡς μαγαζὶ ἐχρησίμευεν ὅλον σχεδὸν τὸ ὑπόγειον τῆς εὐρυχώρου οἰκίας, συνεχομένης μὲ μέγα κῆπον καὶ αὐλήν, παρὰ τὴν ἐσχατιὰν τοῦ χωρίου, καὶ ἐχούσης πρὸ αὐτῆς μικρὰν πλατεῖαν μὲ δύο τεραστίας πλατυφύλλους μορέας.

ΣΤΗΝ ΑΓΙ-ΑΝΑΣΤΑΣΑ

Πέντε ἄνδρες εἶχον κατέλθει εἰς τὸ Πρυΐ, μίαν Κυριακὴν τοῦ Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1875, καὶ ἐκ τῶν πέντε τούτων οἱ τρεῖς ἦσαν ἀρχαιολόγοι μὲ δίοπτρα. Ἀλλ᾽ ἐκ τῶν τριῶν, ὁ πρῶτος ἀπεφαίνετο ὅτι τὸ σωζόμενον ἐκεῖ ἐρείπιον ἦτο ναὸς εἰδωλολατρικός, ὁ δεύτερος ἰσχυρίζετο ὅτι ἦτο χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἂν δὲν ἦτο βαλανεῖον ρωμαϊκόν, καὶ ὁ τρίτος ἐπέμενεν ὅτι ἦτο, τὸ πολύ, ἀρχοντικὸν μέγαρον, ἤτοι πύργος βενετικός, ἐπικαλούμενος ὑπὲρ τῆς γνώμης του καὶ τὸ ὄνομα Πρυΐ, ὅπερ ἔλεγε σχηματισθὲν ἐκ τοῦ Πυργί, κατὰ μετάθεσιν γραμμάτων. 

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια... Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. 

Η ΧΡΥΣΗ ΧΗΝΑ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άντρας που είχε τρεις γιους. Τον μικρότερο τον έλεγαν Χαζούλη και και όλοι τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν. Κάποια μέρα ο μεγαλύτερος γιος ήθελε να πάει στο δάσος για να κόψει ξύλα. Πριν ξεκινήσει η μητέρα του, του έδωσε μια ωραία αυγόπιτα και ένα μπουκάλι με κρασί για να μην πεινάσει και να μην διψάσει. Όταν έφτασε στο δάσος, συνάντησε ένα γέρικο γκρίζο ανθρωπάκι. Το ανθρωπάκι αφού του ευχήθηκε καλημέρα του είπε: «Δώσε μου ένα κομμάτι από την αυγόπιτά σου και άσε με να πιώ μία γουλιά από το κρασί σου καθώς είμαι πολύ πεινασμένος και διψασμένος!»

ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΦΑΝΙ

Τάχα δὲν ἦτον οἰκοκυρὰ κι αὐτὴ στὸ σπίτι της καὶ στὴν αὐλήν της; Τάχα δὲν ἦτο κι αὐτή, ἕναν καιρόν, νέα μὲ ἀνατροφήν; Εἶχε μάθει γράμματα εἰς τὰ σχολεῖα. Εἶχε πάρει τὸ δίπλωμά της ἀπὸ τὸ Ἀρσάκειον.

Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Κάποτε, σε έναν μυστηριώδη κόσμο γεμάτο φωτεινές δασικές εκτάσεις και μαγικές κοιλάδες, υπήρχε ένα δέντρο που όλοι το θεωρούσαν ξεχωριστό. Το έλεγαν Το Δέντρο της Υπομονής. Όχι επειδή ήταν το πιο ψηλό ή το πιο όμορφο, αλλά γιατί είχε μια μοναδική δύναμη. Κάθε του κλαδί, κάθε του φύλλο, κρυβόταν μια ιστορία για την υπομονή και την επιμονή.

ΠΑΣΧΑ ΡΩΜΕΪΚΟ

Ὁ μπαρμπα-Πύπης, ὁ γηραιὸς φίλος μου, εἶχεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων καὶ μεγεθῶν, ὅλα ἐκ παλαιοῦ χρόνου καὶ ὅλα κατακαίνουργια, τὰ ὁποῖα ἐφόρει ἐκ περιτροπῆς μετὰ τοῦ εὐπρεποῦς μαύρου ἱματίου του κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὁπόταν ἔκαμνε δύο ἢ τρεῖς περιπάτους ἀπὸ τῆς μιᾶς πλατείας εἰς τὴν ἄλλην, διὰ τῆς ὁδοῦ Σταδίου. 

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Σε έναν κόσμο που είχε ξεχάσει τον χρόνο, υπήρχε ένας κρυμμένος τόπος γεμάτος μυστήριο. Στον κήπο της Χαμένης Ευτυχίας, το φως είχε μια άλλη όψη, πιο απαλή και γεμάτη υποσχέσεις, κι ο αέρας έφερνε μαζί του αναστεναγμούς από το παρελθόν - από όνειρα και μυστικά που είχαν χαθεί με τον καιρό. Τα πάντα έμοιαζαν σαν να είχαν σταματήσει να περνούν με τον χρόνο, σαν να υπήρχε μια αίσθηση αιωνιότητας που τα διαπερνούσε.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΟΥ ΑΥΓΟΥ

Μια αχνή, γαλήνια αυγή ξύπνησε το Δάσος των Λουλουδιών, και κάθε γωνιά του ήταν γεμάτη από χρώματα, τραγούδια πουλιών και απαλές μυρωδιές. Όμως, φέτος, κάτι δεν πήγαινε καλά. Η μαγεία του Πάσχα, που συνήθως γέμιζε τον αέρα και τους ουρανούς του δάσους με μια ανεξήγητη ζωντάνια, ήταν κάπως αχνή, λες και κάτι της έλειπε. Στην καρδιά του δάσους, το φως φαινόταν να έχει εξασθενήσει και ο αέρας είχε χάσει την ελαφρότητά του.

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΗ ΓΗ

Μια αχτίδα φωτός, μικρή και λαμπερή σαν σκόνη από αστερόσκονη, έπεσε από τον ουρανό τη νύχτα της Ανάστασης, φέρνοντας μαζί της τον ψίθυρο της αγάπης και της ελπίδας που αναγεννιόταν στη γη. Σαν να είχε πέσει από την αγκαλιά του ίδιου του Θεού, το αστέρι στριφογύρισε απαλά στον αέρα, αφήνοντας πίσω του μια διαδρομή φωτός. Όταν τελικά έφτασε στη γη, κατέληξε σε ένα λιβάδι γεμάτο με πασχαλιές και ανοιξιάτικα λουλούδια που λικνίζονταν απαλά στον αέρα, σαν να χόρευαν στους ήχους της άνοιξης. Η νύχτα ήταν γεμάτη με την ευωδιά του γιασεμιού και τη γλυκιά μυρωδιά της βροχής που είχε πέσει λίγες ώρες πριν.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Σε ένα μικρό χωριό, κρυμμένο ανάμεσα στα βουνά, υπήρχε ένας κήπος που κανείς δεν είχε δει ποτέ. Ήταν ο Κήπος της Ανάστασης, ένα μυστικό μέρος που μόνο οι πιο ευσεβείς ψυχές μπορούσαν να τον βρουν. Κάθε χρόνο, την ημέρα του Πάσχα, ο ήλιος ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και το φως του έριχνε χρυσά αστέρια πάνω στους λουλουδοστόλιστους δρόμους του χωριού. Όλα τα παιδιά περίμεναν με ανυπομονησία την πιο μαγική στιγμή του χρόνου.

ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πανέμορφη κοιλάδα που ήταν γεμάτη από μαγικά λουλούδια και μυστικά δάση, ζούσαν πολλά ζωάκια που είχαν κάτι ιδιαίτερο: την ικανότητα να επικοινωνούν με τον άνεμο και τα αστέρια. Κάθε άνοιξη, η κοιλάδα ζωντάνευε με απίστευτα χρώματα και αρώματα, καθώς τα λουλούδια ανοίγονταν σε χορό και τα δέντρα τραγουδούσαν στους ανέμους. Και κάθε χρόνο, το Πάσχα ήταν η πιο μαγική περίοδος, όταν τα ζωάκια είχαν τη δική τους ξεχωριστή παράδοση: να δημιουργούν το πιο φαντασμαγορικό πασχαλινό αυγό, γεμάτο από μυστικά και εκπλήξεις.

Η ΜΑΓΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΑΚΙΝΘΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κρυμμένο από τον κόσμο κήπο, υπήρχε ένα μέρος τόσο όμορφο που κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί. Εδώ, τα λουλούδια δεν ήταν απλώς λουλούδια, αλλά μαγικές δημιουργίες που έλαμπαν υπό το φως του φεγγαριού και χόρευαν στον αέρα όπως χρωματιστά αστέρια. Κάθε χρόνο, την Κυριακή του Πάσχα, όταν η άνοιξη φορούσε τα πιο όμορφά της ρούχα, τα λουλούδια άνθιζαν και οι σπόροι τους πετούσαν στον αέρα σαν χρυσές πεταλούδες που ξαφνικά γίνονταν φωτεινά αστέρια, απλώνοντας φως σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΝΕΡΑΪΔΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

Σε ένα βασίλειο μακρινό, κρυμμένο πίσω από βουνά που έμοιαζαν να ακουμπούν τον ουρανό, ζούσε ο νεαρός πρίγκιπας Άλβιο. Στην επιβλητική αίγλη του παλατιού του, με τα χρυσά του σεντόνια και τις σμιλεμένες κολόνες, έμοιαζε να έχει τα πάντα: πλούτο, δόξα και αγάπη από το λαό του. Παρόλα αυτά, μια σκοτεινιά βασίλευε στην καρδιά του. Κάθε νύχτα, καθώς το φεγγάρι φώτιζε το παλάτι του με την ασημένια του λάμψη, ο Άλβιο στεκόταν στο παράθυρο και κοίταζε τον ουρανό με θλίψη. «Τι είναι αυτό που λείπει;» αναρωτιόταν. «Γιατί, αν έχω τα πάντα, η καρδιά μου είναι άδεια;»

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΣΥΛΜΙΡΑΣ

Στην καρδιά ενός αρχαίου δάσους γεμάτο μυστήρια, όπου τα δέντρα συζητούσαν με τον άνεμο και τα φύλλα τους έλαμπαν σαν ασημένια αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, ζούσε η μικρή και χαριτωμένη μάγισσα Συλμίρα. Το δάσος, χτισμένο πάνω σε θρύλους και αχνά μυστικά, ήταν γεμάτο λουλούδια που άνθιζαν με φως μαγικό και ρυάκια που τραγουδούσαν αέναα τις νότες της αιωνιότητας. Εδώ, τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα ζούσαν σε αρμονία, σαν να είχαν γίνει όλοι ένα. Αυτό το μαγικό βασίλειο ήταν το σπίτι της Συλμίρας.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε μια χώρα μακρινή, πέρα από τα πέρατα του κόσμου, εκεί που τα αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα και το φως του ήλιου σπάει σε χιλιάδες χρωματιστές αντανακλάσεις, υπήρχε ένα δάσος μαγικό, γεμάτο από τα πιο όμορφα πλάσματα. Κάπου εκεί, στην καρδιά του δάσους, φύτρωσε το μικρό δέντρο. Ένα δέντρο που δεν είχε τίποτα το συνηθισμένο· η καρδιά του ήταν γεμάτη με το πιο γλυκό μέλι, την πιο ζεστή αγάπη, και η ψυχή του χτυπούσε με ρυθμό που έμοιαζε σαν μουσική της φύσης.

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κόσμο γεμάτο μυστικά και θαύματα, υπήρχε ένα πανέμορφο δάσος, όπου το φως του ήλιου έσπαγε μέσα από τα φυλλώματα και σχημάτιζε πολύχρωμα μωσαϊκά στο έδαφος. Στην καρδιά αυτού του δάσους ζούσε μια μάγισσα, με μακριά μαλλιά που έμοιαζαν με αστέρια και μάτια λαμπερά σαν δύο φεγγάρια. Στον κήπο της, τα δέντρα μιλούσαν με τον άνεμο, τα λουλούδια τραγουδούσαν με τον ήλιο, και τα φυτά που φρόντιζε είχαν τη δύναμη να θεραπεύουν πληγές και να δίνουν χαρά.

Ο ΚΑΣΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΕΣ ΦΥΣΑΛΙΔΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μαγευτικό δάσος, γεμάτο με χρυσά φύλλα, κρυστάλλινες πηγές και μυστικές γωνιές που έλαμπαν τη νύχτα, ζούσε ένας κάστορας με το όνομα Καλυδόνιος. Το δάσος, γεμάτο από μαγικά πλάσματα και αρχαία μυστικά, ήταν γεωμετρικά σμιλεμένο από τη φύση, με δέντρα που φώτιζαν τον ουρανό σαν ασημένιες πυραμίδες και ποτάμια που κουβαλούσαν τα τραγούδια του κόσμου.

Η ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μαγευτικό δάσος γεμάτο από πυκνές συκιές, λεύκες και παλιές βελανιδιές, ζούσαν πολλά μικρά ζωάκια, γεμάτα προσμονή για την άνοιξη. Κάθε χρόνο, με την πρώτη ακτίνα του ήλιου που διέσχιζε τη γαλάζια οροφή του ουρανού, το δάσος ξυπνούσε από τον χειμώνα. Οι μυρωδιές των λουλουδιών ανέβαιναν στον αέρα σαν μικρές αχνιστές σκιές, και το τραγούδι των πουλιών γέμιζε τον αέρα, παίρνοντας τη θέση του ψυχρού αέρα του χειμώνα.

Η ΛΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος που είχε τη δύναμη να μιλάει, ζούσε η μικρή Λίλια, μια νεράιδα γεμάτη ευγένεια και μαγεία. Το δάσος γύρω της άνθιζε με τα πιο λαμπερά λουλούδια και κάθε αέρας ήταν γεμάτος με μυρωδιές που έμοιαζαν να προέρχονται από το πιο γλυκό όνειρο.