Σε μια εποχή όπου το χιόνι σκέπαζε κάθε γωνιά της γης, υπήρχε μια νεράιδα που ζούσε στις κορυφές των βουνών, εκεί όπου ο άνεμος έφερνε σιωπή και το κρύο πάγωνε την καρδιά του κόσμου. Η νεράιδα είχε το χάρισμα να ελέγχει το χιόνι, αλλά το πιο σπάνιο χάρισμά της ήταν η ικανότητα να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων - τον πόνο, την ελπίδα, την αγάπη και τη λύπη.
Κάποτε, ένα αγόρι, ο Ιάσωνας, χάθηκε μέσα στο χιόνι. Η καρδιά του είχε παγώσει από τον πόνο μιας χαμένης αγάπης και τον φόβο της απόρριψης. Αρνιόταν να πιστέψει ξανά σε κάτι όμορφο, αφού η πληγή του ήταν βαθιά και το χιόνι του είχε κρύψει τις ευκαιρίες για ευτυχία.
Η νεράιδα του χιονιού, με την ικανότητα να διαβάζει τις καρδιές, τον βρήκε σκεπασμένο με πάγο, απομονωμένο από κάθε άνθρωπο και συναίσθημα. "Ιάσωνα," του είπε με μια φωνή απαλή σαν το χιόνι που πέφτει ήρεμα τη νύχτα, "το χιόνι που σε καλύπτει είναι μόνο το εξωτερικό. Στην καρδιά σου υπάρχει μια φωτιά, μια δύναμη που μπορεί να ζεστάνει το πιο παγωμένο μέρος του κόσμου."
Ο Ιάσωνας, με μάτια γεμάτα απογοήτευση, κοίταξε τη νεράιδα. "Αν η καρδιά μου είναι ακόμα ζωντανή, τότε γιατί νιώθω τόσο παγωμένος; Γιατί δεν μπορώ να αγαπήσω ξανά;"
Η νεράιδα τον πλησίασε και το χιόνι γύρω τους φάνηκε να λιγοστεύει. "Γιατί φοβάσαι να επιτρέψεις στον πόνο να φύγει. Η συγχώρεση, η αγάπη και η αποδοχή δεν βρίσκονται στο να κρύβεσαι από τον κόσμο. Το χιόνι που σε καλύπτει είναι η άμυνά σου, και εσύ πρέπει να αφήσεις τον ήλιο να το λιώσει."
Ο Ιάσωνας, μπερδεμένος, κοίταξε τη νεράιδα και είπε, "Πώς να αφήσω τον πόνο μου να φύγει, όταν όλη μου η ζωή είναι χτισμένη πάνω του;"
Η νεράιδα χαμογέλασε, και το χαμόγελό της φώτισε τον σκοτεινό ουρανό πάνω τους. "Αν δεν επιτρέψεις στον πόνο να φύγει, τότε θα ζεις για πάντα στον παγετώνα του. Όμως, η καρδιά σου είναι το κλειδί. Αν την ανοίξεις, το χιόνι θα λιώσει και μαζί του, όλες οι αλυσίδες που σε κρατούν αιχμάλωτο."
Η νεράιδα του χιονιού πλησίασε ακόμα πιο κοντά στον Ιάσωνα, και ο άνεμος του βουνού γύρω τους σίγησε, σαν να ήθελε να ακούσει κάθε λέξη που θα ακολουθούσε.
"Το χιόνι," είπε ήρεμα η νεράιδα, "είναι ένας καθρέφτης της ψυχής σου. Αν το δεις για ό,τι είναι - μια αναγκαία παύση, ένα διάλειμμα για να μάθεις τη δύναμη του να αφήνεις πίσω τον πόνο - τότε η καρδιά σου θα αρχίσει να ζεσταίνεται. Αλλά πρώτα πρέπει να συγχωρέσεις, Ιάσωνα. Όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον εαυτό σου."
Ο Ιάσωνας την κοίταξε με μια ένταση που φανέρωνε την πάλη που βίωνε στο εσωτερικό του. Η πληγή του ήταν τόσο βαθειά που πολλές φορές είχε αναρωτηθεί αν η αγάπη άξιζε τον πόνο. Πώς μπορούσε να συγχωρέσει, όταν το παρελθόν του ήταν γεμάτο από προδοσίες και χαμένες ευκαιρίες; Πώς να ανοίξει την καρδιά του σε έναν κόσμο που του είχε προκαλέσει τόσο πόνο;
Η νεράιδα του χαμογέλασε γλυκά. "Όταν συγχωρείς," είπε, "είναι σαν να λιώνει ο πάγος από την καρδιά σου. Δεν είναι για να δικαιολογήσεις ό,τι συνέβη, αλλά για να ελευθερώσεις την ψυχή σου από τη βαριά αλυσίδα του μίσους. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Αλλά μόνο αν το κάνεις, θα μπορείς να νιώσεις ξανά τη ζεστασιά του ήλιου στην καρδιά σου."
Ο Ιάσωνας αναστέναξε, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένιωσε κάτι να αλλάζει μέσα του. Μπορεί να μην ήταν έτοιμος ακόμα, αλλά ήξερε ότι αν ήθελε να βρει τη λύτρωση, έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο της συγχώρεσης.
"Πόσο καιρό θα πάρει;" ρώτησε με μια φωνή γεμάτη αβεβαιότητα.
Η νεράιδα του χαμογέλασε γλυκά. "Όσο καιρό χρειαστεί για να καταλάβεις πως ο ήλιος δεν έρχεται μόνο από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά ξεκινά από μέσα σου. Η συγχώρεση είναι το πρώτο βήμα."
Αυτό ήταν το ξεκίνημα του Ιάσωνα. Ο πάγος που κάλυπτε την καρδιά του άρχισε να λιγοστεύει, και μια μικρή, αχνή φλόγα άρχισε να ξυπνά. Ένα βήμα τη φορά, άρχισε να ανακαλύπτει την αληθινή του δύναμη - τη δύναμη να αγαπήσει ξανά, να συγχωρήσει και, πάνω από όλα, να αφήσει τον πόνο του να γίνει το παρελθόν του.
Και η νεράιδα του χιονιού, εκείνη η μαγική, αιθέρια μορφή που είχε έρθει να τον βοηθήσει, ήξερε ότι ο πραγματικός χειμώνας δεν ήταν το χιόνι που κάλυπτε τη γη, αλλά ο πάγος που υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων.
Αλλά αν ο Ιάσωνας καταλάβαινε τη σημασία της συγχώρεσης, η ζεστασιά του ήλιου θα έσπαγε τη νύχτα του παγκόσμιου χειμώνα, φέρνοντας τη λυτρωτική άνοιξη.
Και η νεράιδα του χιονιού, εκείνη η αθόρυβη δύναμη του κόσμου, συνέχιζε να παρακολουθεί σιωπηλά, περιμένοντας να δει την πλήρη αναγέννηση του Ιάσωνα.
"Η συγχώρεση δεν είναι μόνο για τον άλλο, είναι για την καρδιά σου. Μόνο όταν αφήσεις τον πάγο να λιώσει, θα νιώσεις τη ζεστασιά της αληθινής αγάπης."
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.
© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου