Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ

Στην καρδιά του Απρίλη, όταν η άνοιξη ξεκινούσε να ζωγραφίζει τον κόσμο με χρώματα και αρώματα, η μικρή Αριάδνη, με τα μάτια γεμάτα περιέργεια, έβγαινε κάθε πρωί στον κήπο της, αναζητώντας τα πιο όμορφα λουλούδια μιας και της άρεσε να πλέκει λουλουδένια στεφάνια. Όμως, εκείνη τη χρονιά, κάτι διαφορετικό φαινόταν να την περιμένει.

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ

Στο βάθος ενός δάσους που δεν περπατιέται με βήματα, αλλά με αναμνήσεις, υπήρχε κάποτε ένας τόπος που τον έλεγαν Αιωνόφωτο. Το φως εκεί δεν έμοιαζε με του ήλιου, ούτε με του φεγγαριού. Ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν ένα φως που γεννιόταν μέσα από τις ρίζες, τις αναπνοές, τα μυστικά των φύλλων και τις ιστορίες που ψιθύριζαν οι πεταλούδες μεταξύ τους, όταν δεν τις έβλεπε κανείς.

ΟΙ ΔΥΟ ΧΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

(μια θαλασσινή ιστορία γεμάτη φως)

Κάποτε, μακριά από τις στεριές που γνωρίζουμε, κάτω απ’ τον ασημένιο βυθό, ζούσαν δύο θαλάσσιες χελώνες με ψυχές γεμάτες τραγούδι. Ο ένας λεγόταν Μορέας και τα μάτια του έλαμπαν σαν νυχτερινός ουρανός πάνω από ήρεμα νερά. Η άλλη ήταν η μικρή του αδερφή, η Μήλη, τρυφερή και γενναία σαν πρώτη σταγόνα βροχής μετά το καλοκαίρι.

Η ΝΕΦΕΛΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΜΙΧΛΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Η Νεφέλη κοιμόταν ήρεμα, αλλά τα όνειρά της ήταν γεμάτα θολές εικόνες και ήχους από έναν κόσμο που φαινόταν να έχει ξεχάσει τη μαγεία του. Η άνοιξη, το αγαπημένο της κομμάτι του κόσμου, είχε παγώσει, και το μικρό κορίτσι αισθανόταν την απουσία της σαν ένα βάρος στην καρδιά της. Τα λουλούδια, που συνήθως γέμιζαν τον αέρα με αρώματα, είχαν μαραθεί και οι πεταλούδες που τόσο αγαπούσε δεν πετούσαν πια.

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Σε μια εποχή όπου το χιόνι σκέπαζε κάθε γωνιά της γης, υπήρχε μια νεράιδα που ζούσε στις κορυφές των βουνών, εκεί όπου ο άνεμος έφερνε σιωπή και το κρύο πάγωνε την καρδιά του κόσμου. Η νεράιδα είχε το χάρισμα να ελέγχει το χιόνι, αλλά το πιο σπάνιο χάρισμά της ήταν η ικανότητα να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων - τον πόνο, την ελπίδα, την αγάπη και τη λύπη.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΣΥΛΜΙΡΑΣ

Στην καρδιά ενός αρχαίου δάσους γεμάτο μυστήρια, όπου τα δέντρα συζητούσαν με τον άνεμο και τα φύλλα τους έλαμπαν σαν ασημένια αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, ζούσε η μικρή και χαριτωμένη μάγισσα Συλμίρα. Το δάσος, χτισμένο πάνω σε θρύλους και αχνά μυστικά, ήταν γεμάτο λουλούδια που άνθιζαν με φως μαγικό και ρυάκια που τραγουδούσαν αέναα τις νότες της αιωνιότητας. Εδώ, τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα ζούσαν σε αρμονία, σαν να είχαν γίνει όλοι ένα. Αυτό το μαγικό βασίλειο ήταν το σπίτι της Συλμίρας.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΝΕΡΑΪΔΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

Σε ένα βασίλειο μακρινό, κρυμμένο πίσω από βουνά που έμοιαζαν να ακουμπούν τον ουρανό, ζούσε ο νεαρός πρίγκιπας Άλβιο. Στην επιβλητική αίγλη του παλατιού του, με τα χρυσά του σεντόνια και τις σμιλεμένες κολόνες, έμοιαζε να έχει τα πάντα: πλούτο, δόξα και αγάπη από το λαό του. Παρόλα αυτά, μια σκοτεινιά βασίλευε στην καρδιά του. Κάθε νύχτα, καθώς το φεγγάρι φώτιζε το παλάτι του με την ασημένια του λάμψη, ο Άλβιο στεκόταν στο παράθυρο και κοίταζε τον ουρανό με θλίψη. «Τι είναι αυτό που λείπει;» αναρωτιόταν. «Γιατί, αν έχω τα πάντα, η καρδιά μου είναι άδεια;»

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα αγόρι, ο Φίλιππος, που αγαπούσε τη φύση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Κάθε μέρα, πήγαινε στην όχθη της λίμνης κοντά στο σπίτι του, για να ακούσει το κελάηδημα των πουλιών, να παρατηρήσει τα χρώματα των λουλουδιών και να αφήσει τον αέρα να αναστενάξει γύρω του. Αλλά πιο πολύ από όλα, αγαπούσε τις στιγμές που έπαιρνε τη βάρκα του και ταξίδευε ανάμεσα στις λιμνούλες και τα ρυάκια γεμάτα με λουλούδια.

Η ΛΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Σε έναν μαγικό κήπο, γεμάτο από μυστικά και αρώματα λουλουδιών που ποτέ δεν μαραίνονταν, ζούσε η Λούνα, μια όμορφη μικρή γατούλα με λευκό τρίχωμα που άστραφτε σαν χιόνι κάτω από το φως της πανσέληνου. Η καρδιά της, όμως, ήταν γεμάτη φόβο. Φοβόταν τη νύχτα, το σκοτάδι, τους θορύβους του ανέμου και ακόμη και την ησυχία του ήλιου. Όταν τα άλλα ζώα έπαιζαν, εκείνη καθόταν μόνη της σε μια γωνιά, κοιτώντας τις σκιές που λικνίζονταν στον άνεμο. Ένιωθε σαν να υπήρχε πάντα κάτι που την παρακολουθούσε, κάτι που την έκανε να ανατριχιάζει. "Γιατί εγώ;" σκεφτόταν. "Γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τα άλλα ζώα, γεμάτη θάρρος και χαρά;"

ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ ΤΗΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα απόμερο δάσος, υπήρχε μια λίμνη που όλοι την αποκαλούσαν "Η Λίμνη των Χαμόγελων". Τα νερά της δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα νερά. Ήταν διάφανα σαν κρύσταλλοι, και όποιος τα κοίταζε για αρκετή ώρα, δεν μπορούσε παρά να αισθανθεί τη καρδιά του γεμάτη χαρά και γαλήνη.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ

Μία φορά και έναν καιρό, στα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που όλα ακόμα ήταν μαγικά, σε ένα χωριουδάκι που το έλεγαν Μελισσοχωριό, ανάμεσα στις άλλες οικογένειες ζούσαν και οι οικογένειες της μικρής Θαλασσούλας και ενός φτωχού ψαρά.

ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ-πολύ μακριά από δω, που ζούμε όλοι μας, υπήρχε μια όμορφη χώρα. Η Να-ρινά. Στα καταπράσινα λιβάδια της, όπου φύτρωναν λογής-λογής λουλούδια, παχιές αγελάδες και κατάλευκα αρνάκια, έβοσκαν αμέριμνα.

Η ΧΥΤΡΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Ο Νάιαλ Ο΄Λίρι καθόταν στην λιακάδα και ονειροπολούσε όταν άκουσε έναν θόρυβο στο λιβάδι. Αναρωτιόταν τι να είναι, άκουγε ένα συνεχές "τικ, τικ, τικ" και προσπαθούσε να δει από που ερχόταν. 

Η ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

Μια φορά και έναν καιρό, δίπλα σε ένα ποτάμι, ήταν χτισμένο το βασίλειο των νεράιδων. Τα σπιτάκια τους μισοκρύβονταν από τις φτέρες. Ο βασιλιάς του νεραιδοβασιλείου Άδμητος και η βασίλισσα Βιολέτα έμεναν μαζί με τα παιδιά τους σε ένα παλάτι από φύλλα και πέταλα λουλουδιών, που τα μπαλκόνια σκέπαζαν οι κληματαριές.

Ο ΑΛΑΝΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ο Αλαντίν, ο γιος ενός φτωχού ράφτη, που είχε πεθάνει όταν το αγόρι ήταν ακόμη πολύ μικρό. Κάποιος γέρος, που του είπε πως ήταν θείος του, πρότεινε στον Αλαντίν να πάει μαζί του στις Ινδίες, για να μάθει εκεί τη δουλειά του ράφτη. Ο Αλαντίν δέχτηκε ενθουσιασμένος.

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Στην άκρη του φεγγαριού καθότανε μια μικρή νεράιδα. Κάθε βράδυ έβλεπε στην γη και τραγουδούσε όμορφα τραγούδια στα παιδιά. Ύπνο να έχουνε γλυκό. Καθώς τραγουδούσε το φεγγάρι κολυμπούσε πάνω από θάλασσες και άφηνε τα χρυσά του σχέδια πάνω στα νερά.

ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια χήρα που είχε δύο κόρες. Η μεγαλύτερη ήταν ίδια σε χαρακτήρα και παρουσιαστικό με τη μητέρα της. Και ήταν, μάνα και κόρη, τόσο δυσάρεστες, πονηρές και ψωροπερήφανες, που κανείς δεν τις άντεχε.

Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα όμορφο ξωτικό που ζούσε με τον πατέρα και την μητριά του. Ο πατέρας του ήταν καλόκαρδος, η μητριά του όμως ήταν μία πανούργα κακιά μάγισσα.

Ο ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παπουτσής, εργατικός και πολύ καλός τεχνίτης. Μα οι καιροί ήταν δύσκολοι και με πολύ κόπο έβγαζε το ψωμί του. Ό,τι κέρδιζε το ξόδευε για την οικογένεια του και τις περισσότερες φορές δεν του περίσσευαν χρήματα για να αγοράσει καινούργια δέρματα. 

Η ΧΡΥΣΟΚΑΡΔΗ ΞΑΝΘΟΜΑΛΛΟΥΣΑ

Πέρα στο μεγάλο δάσος κατοικούσε μία μεγάλη νεράιδα μαζί με τις κόρες της που είχα όλες κατάμαυρα μαλλιά.