Ο ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ

Ήταν κάποτε μια αυγή σαν όλες τις άλλες ή έτσι φαινόταν. Ο Ήλιος, λαμπερός και περήφανος, ανέβηκε ψηλά στον ουρανό, σκορπώντας τη ζεστασιά του σαν χάδι πάνω στη γη. Τα πουλιά τραγούδησαν για να τον καλωσορίσουν, τα λουλούδια άνοιξαν τις καρδιές τους και τα ζώα αναστέναξαν με ευγνωμοσύνη. Όλα ζούσαν μέσα από το φως του.

Κι όμως… εκείνη τη μέρα, κάτι είχε αλλάξει.

Ο Ήλιος δεν έλαμπε όπως άλλοτε. Το φως του είχε χάσει τη ζωντάνιά του, και ένα βάρος απλωνόταν στην καρδιά του, σαν σύννεφο που σκεπάζει τον ορίζοντα. Το χαμόγελό του, εκείνο το φωτεινό, ζωντανό χαμόγελο που αγκάλιαζε τον κόσμο, είχε χαθεί.

🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞

Από εκείνη τη μέρα, ο Ήλιος ανέτειλε διστακτικά. Δεν ήθελε πια να λάμπει. Ένιωθε άδειος. Ήθελε μονάχα να βρει αυτό που του έλειπε… το χαμόγελό του.

Έτσι, πήρε μια απόφαση που δεν είχε πάρει ποτέ ξανά. Κατέβηκε από τον ουρανό, ανάμεσα σε σύννεφα και άστρα, να αναζητήσει εκείνο το κομμάτι του που είχε χαθεί.

Στον δρόμο του, συνάντησε μία μικρή αστραπή, χαμένη στη γη, που έλαμπε τόσο αχνά, σαν να έσβηνε σιγά-σιγά.

"Γιατί είσαι λυπημένος, μικρέ;" τον ρώτησε ο Ήλιος, με φωνή απαλή σαν αυγή.

"Είμαι τόσο μικρός... δεν μπορώ να φέρω φως. Νιώθω άχρηστος," απάντησε ο αστραπή με ένα τρεμόπαιγμα.

Ο Ήλιος χαμογέλασε αχνά. "Ακόμα κι η πιο μικρή λάμψη μπορεί να φέρει ελπίδα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Μέσα μας όλοι κουβαλάμε ένα φως, ακόμη κι αν ξεχνάμε πώς να το δούμε."

Ο αστραπή τον κοίταξε με απορία. "Κι εσύ; Εσύ που είσαι το πιο λαμπερό από όλα… γιατί έχασες το χαμόγελό σου;"

Ο Ήλιος αναστέναξε. "Ίσως γιατί ξέχασα… γιατί φωτίζω. Ίσως γιατί περίμενα να μου το θυμίσει κάποιος άλλος."

🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞

Ο Ήλιος συνέχισε το ταξίδι του. Περπάτησε ανάμεσα σε δάση που ψιθύριζαν αρχαία λόγια, σε λιβάδια που κρατούσαν τη μνήμη του φωτός, σε βουνά που άκουγαν τις σκέψεις του κόσμου. Τα πλάσματα της φύσης τού μιλούσαν για την ελπίδα, για τη φλόγα που δεν σβήνει ποτέ.

Κι έπειτα, κάτω από το φως του φεγγαριού, στάθηκε μπροστά σε μια ήρεμη λίμνη, όπου το νερό καθρέφτιζε τα άστρα σαν όνειρα που δεν ξεχάστηκαν. Εκεί τον περίμενε μια σοφή κουκουβάγια, με μάτια γεμάτα νύχτα και φωνή γεμάτη φως.

"Ήλιε," του είπε, "δεν έχασες το χαμόγελό σου. Το έκρυψες. Γιατί ξέχασες πως το φως σου δεν είναι δώρο που δέχεσαι, αλλά δώρο που προσφέρεις. Η μαγεία σου δεν βρίσκεται στο πώς σε βλέπουν οι άλλοι, αλλά στο πώς εσύ επιλέγεις να λάμψεις."

Ο Ήλιος έμεινε σιωπηλός. Η καρδιά του χτύπησε απαλά. Η αλήθεια ήταν απλή, σαν αυγή που ανατέλλει αργά.

🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞

Και τότε, κάτι άλλαξε.

Το φως του άρχισε να μεγαλώνει. Το χαμόγελό του, εκείνο το αληθινό, που δεν ζητά ανταπόδοση, ξεπήδησε ξανά. Τα σύννεφα υποχώρησαν. Ο ουρανός έλαμψε. Και ο κόσμος… ο κόσμος ξαναγέλασε μαζί του.

Από εκείνη τη μέρα, ο Ήλιος έμαθε πως το χαμόγελο δεν είναι κάτι που του δίνεται, αλλά κάτι που προσφέρει. Και πως όταν το προσφέρεις με αγάπη, ολόψυχα, τότε ολόκληρος ο κόσμος φωτίζεται μαζί σου.

Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!

Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!

✨ "Το χαμόγελο δεν κατοικεί στο πρόσωπο… αλλά στην καρδιά που επιλέγει να φωτίζει τον δρόμο των άλλων."

Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.

© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]