Μακριά, σε έναν τόπο όπου τα δέντρα χόρευαν με τον άνεμο και τα λουλούδια τραγουδούσαν με τις ακτίνες του ήλιου, ζούσαν μία μαμά κι ένα κοριτσάκι, η Μαρίνα. Η Μαρίνα είχε μάτια σαν σταγόνες πρωινής δροσιάς και μια καρδιά που χτυπούσε με το ρυθμό των ονείρων, και η μαμά της, η Αριάδνη, ήταν η πιο γλυκιά και φωτεινή ψυχή σε όλο τον κόσμο.
Κάθε βράδυ, όταν ο ήλιος τύλιγε τον ουρανό με ροζ και χρυσές πινελιές και η νύχτα κατέβαινε σαν βελούδινη κουβέρτα, η Αριάδνη και η Μαρίνα κάθονταν αγκαλιά δίπλα στο παράθυρο, κοιτάζοντας τα πρώτα αστέρια που ανάβανε σαν ψίθυροι φωτός.
«Μαμά… τα αστέρια είναι μαγικά. Αν πετούσα ως εκεί πάνω, τι θα έβλεπα;» ρώτησε η Μαρίνα με φωνή γεμάτη θαυμασμό.
Η Αριάδνη χαμογέλασε, κι ένα φεγγαρόφωτο χάδι φώτισε το πρόσωπό της.
«Αν έφτανες στα αστέρια, αγάπη μου, θα έβλεπες πως είναι γεμάτα από το φως της αγάπης. Το φως που κρατούν μέσα τους όλες οι μαμάδες του κόσμου, για να μην ξεχνάει κανένα παιδί ποτέ πως είναι αγαπημένο».
Η Μαρίνα αναστέναξε απαλά και ένιωσε την καρδιά της να τρεμοπαίζει σαν φλόγα σε άνεμο.
«Δηλαδή η αγάπη λάμπει, μαμά; Όπως τα αστέρια;»
Η Αριάδνη την έσφιξε στην αγκαλιά της και της ψιθύρισε:
«Ναι, μικρή μου. Κάθε φορά που σε φιλάω, σου δίνω ένα κομματάκι από το φως αυτό. Κι όταν εσύ γελάς, το φως αυτό γίνεται δυνατότερο, απλώνεται γύρω μας και αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.»
💖💖💖💖💖💖💖💖
Ένα βράδυ, καθώς ο ουρανός στόλιζε τον κόσμο με ασημένια φεγγάρια και φωτεινά μονοπάτια, η Μαρίνα ρώτησε:
«Μαμά, νομίζεις ότι η αγάπη είναι μαγεία;»
Η Αριάδνη έσκυψε και κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της, εκεί που κατοικούν τα πιο αγνά όνειρα.
«Η αγάπη, Μαρίνα μου, είναι η πιο δυνατή μαγεία που υπάρχει. Μπορεί να γιατρέψει πληγές, να φτιάξει αστέρια από δάκρυα και να κρατήσει δύο καρδιές ενωμένες, ακόμη κι όταν είναι μακριά.»
Η Μαρίνα έβαλε το χεράκι της πάνω στην καρδιά της μαμάς της και είπε:
«Άρα… είμαστε μαγικές; Εσύ κι εγώ;»
Η Αριάδνη χαμογέλασε, και για μια στιγμή, τα αστέρια φάνηκαν να λάμπουν πιο δυνατά.
💖💖💖💖💖💖💖💖
«Είμαστε. Η αγάπη μας είναι ένα ξόρκι πανίσχυρο, που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι σαν το φως των αστεριών που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, για να θυμίζει πως είμαστε πάντα μαζί.»
Τότε η Μαρίνα έκλεισε τα μάτια της και φαντάστηκε πως πετούσε ψηλά, πάνω από σύννεφα από ζαχαρωτό και θάλασσες από φως, κρατώντας το χέρι της μαμάς της. Μαζί πετούσαν ανάμεσα στα αστέρια που έλαμπαν από την αγάπη τους. Κάθε αστέρι ήταν σαν μια υπόσχεση: πως όσο υπάρχουν νύχτες, όσο υπάρχουν καρδιές που αγαπούν, η μαγεία τους θα λάμπει για πάντα.
Από εκείνη τη νύχτα και για πάντα, η Μαρίνα ήξερε πως η αγάπη της μαμάς της δεν ήταν απλώς μαγεία, ήταν το φως που θα την καθοδηγεί πάντα, ακόμη κι όταν δεν θα είναι χέρι με χέρι, αλλά καρδιά με καρδιά.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή με το ψευδώνυμο Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει κόσμους όπου τα όνειρα και οι μύθοι συναντιούνται. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.
© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου