ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ο Ίκαρος είχε μάτια γεμάτα περιέργεια. Ήθελε πάντα να ανακαλύπτει. Έτσι, ένα απόγευμα, όταν η βροχή ψιχάλιζε στις στέγες και οι σταγόνες χτυπούσαν ρυθμικά τα τζάμια, αποφάσισε να ανέβει στο πατάρι του παλιού σπιτιού του παππού του.

Εκεί, ανάμεσα σε ξεθωριασμένα κουτιά, σελίδες από παλιά ημερολόγια και μια σβησμένη μυρωδιά κανέλας και σκόνης, το είδε.

Ήταν ένα ξύλινο κουτί. Όχι μεγάλο. Μα ούτε και μικρό. Είχε πάνω του χαραγμένες λέξεις σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε. Αλλά… ένιωθε πως το κουτί τον “άκουγε”.

Άπλωσε το χέρι του, και τότε το κουτί έκανε ένα κλικ. Άνοιξε λίγο, μόλις τόσο ώστε να ξεμυτίσει ένα μικρό, γαλάζιο σύννεφο. Και τότε, ο Ίκαρος ψιθύρισε - έτσι απλά, χωρίς να το σκεφτεί:

«Αγάπη.»

Το σύννεφο τινάχτηκε πάνω, και μέσα από αυτό ξεπήδησε μια εικόνα: Δύο περιστέρια που πετούσαν στον ουρανό, τυλιγμένα σε φως και από πίσω τους φύτρωσαν εκατοντάδες κόκκινα τριαντάφυλλα. Ο αέρας μύρισε μέλι. Ο Ίκαρος έμεινε ακίνητος. Τα μάτια του έλαμψαν. «Μα… τι είναι αυτό;» ψιθύρισε. 

Τότε, σκέφτηκε να πει άλλη μία λέξη.

«Κακία.»

Το σύννεφο σκοτείνιασε αμέσως. Ένας δυνατός άνεμος φυσούσε μέσα στο δωμάτιο, και από το πάτωμα άρχισαν να φυτρώνουν αγκάθια. Το φως έσβησε. Τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν. Ο Ίκαρος τρόμαξε και έκλεισε απότομα το κουτί. Και τότε κατάλαβε: Οι λέξεις… έχουν δύναμη. Περισσότερη απ’ ό,τι νόμιζε.

✨✨✨✨✨✨✨✨

Ο Ίκαρος κατέβηκε από το πατάρι κρατώντας το κουτί σφιχτά στην αγκαλιά του. Ήθελε να το δείξει σε κάποιον, να μοιραστεί τη μαγεία. Αλλά δεν ήξερε σε ποιον. «Θα το κρατήσω για μένα… για λίγο», σκέφτηκε. Έκλεισε την πόρτα του δωματίου του, τράβηξε τις κουρτίνες και άνοιξε το κουτί ξανά. Το γαλάζιο σύννεφο σηκώθηκε και στάθηκε πάνω από το κεφάλι του, σαν να περίμενε την επόμενη λέξη.

Ο Ίκαρος άρχισε να δοκιμάζει:

«Φιλία.»

Ένα χρωματιστό χαλί απλώθηκε στο πάτωμα, με παιδικά γέλια να αντηχούν στον αέρα. Δυο φιγούρες – ίσως εκείνος και ο καλύτερός του φίλος – έπαιζαν χαρούμενοι με έναν χαρταετό.

«Γέλιο.»

Μια ολόκληρη οικογένεια εμφανίστηκε να κάθεται γύρω από ένα τραπέζι, γελώντας με την καρδιά τους. Ο ήχος τους έκανε την καρδιά του Ίκαρου να ζεσταθεί.

«Ζήλια.»

Η εικόνα άλλαξε. Ένα παιδί καθόταν μόνο σε μια γωνιά, με τα μάτια θλιμμένα. Πίσω του, άλλοι γελούσαν – αλλά εκείνο δεν μπορούσε να γελάσει μαζί τους. Το σύννεφο έγινε πιο γκρίζο. Ο Ίκαρος δίστασε. Έβλεπε πια καθαρά: οι λέξεις έφτιαχναν κόσμους και αυτοί οι κόσμοι μπορούσαν να είναι όμορφοι ή δύσκολοι. Άρχισε να παίζει μαζί τους κάθε μέρα. Κάθε απόγευμα, έκλεινε την πόρτα, έβαζε το κουτί μπροστά του και ψιθύριζε μία-μία τις λέξεις που ήξερε. Και κάθε φορά, ο κόσμος γύρω του άλλαζε. Όμως, μια μέρα… έκανε ένα λάθος.

✨✨✨✨✨✨✨✨

Εκείνο το απόγευμα, ο ουρανός ήταν σιωπηλός. Ο Ίκαρος είχε καθίσει στο πάτωμα, με το κουτί ανοιχτό μπροστά του. Έπαιζε ξανά με λέξεις, όλο και πιο περίεργες, πιο βαθιές.

«Αγάπη.»

«Συγγνώμη.»

«Φόβος.»

«Όνειρο.»

Το σύννεφο του κουτιού άλλαζε συνέχεια. Από γαλάζιο σε χρυσαφί, από ροζ σε βαθύ μωβ. Κάθε λέξη έφερνε μια εικόνα, μια ιστορία, ένα συναίσθημα. Και τότε… του ήρθε στο μυαλό μια λέξη που είχε ακούσει μια φορά, όταν κάποιοι τσακώνονταν στο σχολείο:

«Μίσος.»

Την είπε διστακτικά. Μα μόλις ακούστηκε, το σύννεφο πάγωσε. Έγινε μαύρο. Όχι γκρι, κατάμαυρο. Ο αέρας βάρυνε. Γύρω του άρχισε να τρέμει το δωμάτιο. Οι εικόνες που εμφανίστηκαν ήταν θολές και γρήγορες. Μάτια που έκλαιγαν. Στόματα που φώναζαν. Καρδιές που έσπαγαν σε κομμάτια.

Ο Ίκαρος τρόμαξε. Προσπάθησε να κλείσει το κουτί, αλλά αυτό δεν έκλεινε. Το σύννεφο μεγάλωνε. Σκοτάδι απλώθηκε στις γωνιές του δωματίου. Ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Και τότε, από το κουτί ακούστηκε -όχι λέξη- φωνή. 

Σιγανή, σαν ψίθυρος από μακριά:

«Πρόσεξε, μικρέ…

οι λέξεις μένουν.

Ό,τι λες, αφήνει σημάδι στον κόσμο.»

Ο Ίκαρος πάγωσε. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, όχι από φόβο μόνο, αλλά γιατί κατάλαβε. Κατάλαβε ότι οι λέξεις δεν ήταν απλά παιχνίδι. Ήταν σπόροι. Και κάθε λέξη που έλεγε, φύτευε κάτι. Κάτι που μπορεί να άνθιζε… ή να αγρίευε.

Με όση δύναμη είχε, ψιθύρισε:

«Συγγνώμη.»

Το σύννεφο σταμάτησε. Άρχισε σιγά σιγά να ξαναγίνεται γαλάζιο. Το κουτί έτριξε απαλά και έκλεισε μόνο του, σαν να ξεκουραζόταν.

Ο Ίκαρος το αγκάλιασε. Και για πρώτη φορά, δεν ένιωθε πως είχε ένα μαγικό παιχνίδι. Αλλά πως είχε μια ευθύνη.

✨✨✨✨✨✨✨✨

Οι μέρες περνούσαν. Ο Ίκαρος δεν άνοιγε πια το κουτί τόσο συχνά. Όχι γιατί φοβόταν… Αλλά γιατί τώρα το σεβόταν. Καθόταν ώρες και σκεφτόταν τις λέξεις που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, όχι μόνο με το στόμα μας, αλλά και με το βλέμμα, το σώμα, τα μηνύματα, τα τραγούδια, τα χαμόγελα.

Έγραφε σε ένα τετράδιο λέξεις που ήθελε να φυτεύει στον κόσμο. Έβαλε τίτλο: "Οι λέξεις που αφήνω πίσω μου". Μερικές απ’ αυτές ήταν: Ελπίδα. Ευγένεια. Φιλία. Θάρρος. Συγγνώμη. Ευχαριστώ.

Μια μέρα στο σχολείο, άκουσε ένα παιδί να λέει κάτι σκληρό σε κάποιο άλλο. Σκέφτηκε να μείνει σιωπηλός. Αλλά μετά θυμήθηκε το σύννεφο. Το σκοτάδι. Το ψίθυρο.

Πλησίασε απαλά και είπε: «Ξέρεις… οι λέξεις είναι σαν σπόροι. Άμα τις ρίξεις με αγάπη, φυτρώνουν όμορφα πράγματα. Αν τις ρίξεις με θυμό, βγαίνουν αγκάθια. Εσύ τι θέλεις να αφήσεις πίσω σου;»

Το άλλο παιδί τον κοίταξε σαστισμένο. Και έπειτα, χαμήλωσε τα μάτια. Δεν είπε τίποτα, αλλά χαμογέλασε. Ήταν η αρχή.

Ο Ίκαρος δεν μίλησε σε κανέναν για το κουτί. Το φύλαξε προσεκτικά σ’ ένα συρτάρι, τυλιγμένο σε ένα μαλακό πανί. Αλλά κάτι του έλεγε ότι μια μέρα… ένα άλλο παιδί θα το βρει. Και τότε, εκείνο θα πρέπει να διαλέξει: ποιες λέξεις θα φέρει στον κόσμο.

🌱 Θυμήσου: 

🌟 Οι λέξεις έχουν δύναμη.

Κάθε φορά που μιλάς, φαντάσου πως ρίχνεις έναν σπόρο.

Αν ο σπόρος είναι όμορφος, θα φυτρώσει μια αγκαλιά.

Αν είναι βαρύς και σκληρός, θα φυτρώσει μια σκιά.

Εσύ… τι θέλεις να ανθίσει γύρω σου;

— Ο Ίκαρος (και το σύννεφο)

Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!

Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!

Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.

© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]