(μια θαλασσινή ιστορία γεμάτη φως)
Κάποτε, μακριά από τις στεριές που γνωρίζουμε, κάτω απ’ τον ασημένιο βυθό, ζούσαν δύο θαλάσσιες χελώνες με ψυχές γεμάτες τραγούδι. Ο ένας λεγόταν Μορέας και τα μάτια του έλαμπαν σαν νυχτερινός ουρανός πάνω από ήρεμα νερά. Η άλλη ήταν η μικρή του αδερφή, η Μήλη, τρυφερή και γενναία σαν πρώτη σταγόνα βροχής μετά το καλοκαίρι.
Οι δύο χελώνες είχαν μεγαλώσει με ιστορίες από τα παλιά - για γοργόνες που έκλαιγαν μαργαριτάρια, για φωτεινά κοράλλια που μιλούσαν με τα αστέρια και για ένα μυστικό τραγούδι που μπορούσε να θεραπεύσει ακόμα και την πιο πληγωμένη καρδιά της θάλασσας.
Αλλά η θάλασσα τους άλλαζε. Το νερό γινόταν θολό. Οι ύφαλοι πνίγονταν σε σκουπίδια. Κι η μουσική... είχε αρχίσει να σωπαίνει.
Μια μέρα, οι χελώνες ακολούθησαν έναν ήχο που έμοιαζε με ψίθυρο... ένα αρχαίο κάλεσμα. Τους οδήγησε βαθιά, εκεί όπου ο ήλιος χάνεται κι οι σκιές λένε ιστορίες.
Εκεί την είδαν.
Η Νεράιδα, μια γοργόνα με μαλλιά από υγρά αστέρια και φωνή που έκανε τις μέδουσες να χορεύουν. Καθόταν πάνω σε έναν θρόνο από όστρακα και τους κοίταξε σαν να τους γνώριζε από πάντα.
- Μορέα. Μήλη. Ήρθε η ώρα να θυμηθείτε.
- Να θυμηθούμε; Τι; ρώτησε η Μήλη, κρατώντας το πτερύγιο του αδερφού της.
- Ότι η καρδιά της θάλασσας ζει μόνο όταν την αγαπούν. Κι εσείς... είστε τα παιδιά του φωτός.
Η Νεράιδα τούς εξήγησε πως σε ένα χαμένο σπήλαιο, βαθιά στον γαλάζιο ύπνο του ωκεανού, βρισκόταν ένα παλιό Μαργαριτάρι, σβηστό από τη λύπη της θάλασσας. Μπορούσε όμως να ξαναλάμψει, μόνο αν κάποιος το άγγιζε με πράξη αληθινής καλοσύνης.
Έτσι, οι δύο χελώνες ξεκίνησαν.
Ταξίδεψαν ανάμεσα σε ναυάγια που τραγουδούσαν, πέρασαν από κήπους με μέδουσες που μιλούσαν σε ποιήματα και απέφυγαν σκοτεινές ρωγμές όπου τα κύματα έκρυβαν τον θυμό του ανθρώπου.
🐠 Το Τραγούδι του Παγιδευμένου Κοπαδιού 🐠
Καθώς προχωρούσαν, άκουσαν έναν ήχο παράξενο. Σαν ανάσα που κοβόταν. Σαν κλάμα χωρίς φωνή.
- Κάτι δεν πάει καλά, είπε ο Μορέας.
- Έλα να δούμε, απάντησε η Μήλη.
Λίγο πιο πέρα, ανάμεσα σε κοράλλια σκεπασμένα με σκουπίδια, ένα κοπάδι μικρών ψαριών ήταν παγιδευμένο. Πλαστικές λωρίδες είχαν γίνει θηλιές, δίχτυα είχαν μπλεχτεί στα βράγχια τους.
Οι δύο χελώνες δεν σκέφτηκαν. Απλώς έπραξαν.
Ο Μορέας δάγκωνε με προσοχή τα σκοινιά. Η Μήλη τραβούσε τις σακούλες με το καβούκι της. Μαζί, σαν χορός συνεργασίας και τρυφερότητας, ελευθέρωσαν τα ψάρια ένα-ένα.
Όταν απελευθερώθηκε και το τελευταίο, το κοπάδι άρχισε να κολυμπά γύρω τους κυκλικά, σαν να τραγουδούσε χωρίς λόγια: ευχαριστούμε.
Μια λάμψη πέρασε για λίγο απ’ το καβούκι της Μήλης. Κανείς δεν την πρόσεξε, εκτός από τη θάλασσα.
⭐ Ο Αστερίας που Φοβόταν το Φως ⭐
Πιο κάτω, σε έναν σκοτεινό γκρεμό του βυθού, άκουσαν έναν ψίθυρο. Μια φωνή μικρή και φοβισμένη.
Ένας μικρός μπλε αστερίας είχε χωθεί σε μια στενή σχισμή.
- Δεν μπορώ να βγω... έξω έχει φως... και φωνές... μου είπαν πως θα χαθώ!
Η Μήλη πλησίασε.
- Κι εγώ κάποτε φοβόμουν τα ρεύματα. Νόμιζα πως θα με πάρουν μακριά από τον Μορέα. Αλλά ο φόβος μικραίνει όταν τον κοιτάς με κάποιον δίπλα σου.
Άπλωσε το πτερύγιό της. Ο αστερίας δίστασε, μα το άγγιξε.
Και τότε... μια μικρή λάμψη γεννήθηκε στη σπηλιά. Ένα μικρό φως, σαν μαργαριταρένια φυσαλίδα.
Ο αστερίας βγήκε και κούρνιασε για λίγο πάνω στην πλάτη της. Η σχισμή πίσω του... δεν ήταν πια τόσο σκοτεινή.
Και στο τέλος, το βρήκαν:
Ένα μαργαριτάρι τόσο θλιμμένο, που έμοιαζε με δάκρυ φεγγαριού.
Η Μήλη τότε, χωρίς δισταγμό, άρχισε να καθαρίζει τον χώρο γύρω του. Ο Μορέας δίπλωσε ένα παλιό δίχτυ και το μετέτρεψε σε κουβερτούλα για ένα τραυματισμένο ιππόκαμπο. Και τότε...
Φως.
Το Μαργαριτάρι έλαμψε με φλόγα ήρεμη αλλά δυνατή, σαν ανάσα ελπίδας. Κι ακούστηκε ξανά το τραγούδι της θάλασσας.
Η Νεράιδα εμφανίστηκε δίπλα τους, με ένα χαμόγελο βουτηγμένο στη συγκίνηση.
-Από σήμερα, κάθε παιδί που θα νοιάζεται, που θα προστατεύει, που θα λέει «όχι» στο κακό, θα έχει ένα μικρό μαργαριτάρι μέσα του. Κι αυτό το φως... θα μεγαλώνει.
🌊 Τέλος ή η αρχή ενός φωτεινού κύματος. 🌊
🌟 Μήνυμα Παραμυθιού 🌟
Η μαγεία δεν είναι στα παραμύθια. Είναι σε κάθε πράξη αγάπης. Σε κάθε "σ' αγαπώ" που λες στη φύση. Αν έχεις καρδιά που νοιάζεται... είσαι ήρωας. Είσαι φως.
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.
© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου