Σε έναν μαγικό κήπο, γεμάτο από μυστικά και αρώματα λουλουδιών που ποτέ δεν μαραίνονταν, ζούσε η Λούνα, μια όμορφη μικρή γατούλα με λευκό τρίχωμα που άστραφτε σαν χιόνι κάτω από το φως της πανσέληνου. Η καρδιά της, όμως, ήταν γεμάτη φόβο. Φοβόταν τη νύχτα, το σκοτάδι, τους θορύβους του ανέμου και ακόμη και την ησυχία του ήλιου. Όταν τα άλλα ζώα έπαιζαν, εκείνη καθόταν μόνη της σε μια γωνιά, κοιτώντας τις σκιές που λικνίζονταν στον άνεμο. Ένιωθε σαν να υπήρχε πάντα κάτι που την παρακολουθούσε, κάτι που την έκανε να ανατριχιάζει. "Γιατί εγώ;" σκεφτόταν. "Γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τα άλλα ζώα, γεμάτη θάρρος και χαρά;"
Αλλά, εκείνη τη μαγευτική νύχτα, όταν το φεγγάρι ήταν πιο φωτεινό από ποτέ και τα αστέρια χόρευαν στον ουρανό σαν σιωπηλοί μύθοι, κάτι μαγικό συνέβη.
Η Λούνα ξαφνικά είδε μπροστά της ένα φως που έλαμπε με το χρώμα του φεγγαριού. Στην αρχή, σκέφτηκε ότι ήταν απλώς μια αχτίδα από την πανσέληνο. Αλλά το φως άρχισε να τρεμοπαίζει, και από μέσα του αναδύθηκε μια νεράιδα. Δεν ήταν μια συνηθισμένη νεράιδα, όμως. Είχε φτερά που λαμποκοπούσαν σαν διάφανα διαμάντια και το πρόσωπό της ήταν σαν το φως του ήλιου που ανατέλλει πάνω από την θάλασσα. Η ίδια η ατμόσφαιρα γύρω της έμοιαζε με ένα παραμύθι που το γράφει η μαγεία.
"Μικρή γατούλα," είπε η νεράιδα με μια φωνή που ήταν τόσο γλυκιά όσο ο ήχος της βροχής σε μια ζεστή νύχτα, "μη φοβάσαι. Είμαι η Νεράιδα του Φόβου, και ήρθα για να σε βοηθήσω να ξεπεράσεις τους φόβους σου, να βρεις τη δύναμή σου και να δεις τον κόσμο με μάτια γεμάτα φως."
Η Λούνα κοίταξε τη νεράιδα με μάτια γεμάτα αμφιβολία και τρόμο. "Φοβάμαι τόσο πολύ... Φοβάμαι τα πάντα. Τι αν κάτι κακό συμβεί αν τολμήσω να αλλάξω;"
Η Νεράιδα έσκυψε κοντά της και άπλωσε τα φτερά της πάνω από την μικρή γατούλα. "Ο φόβος, Λούνα μου, είναι απλώς ένα φανταστικό σύννεφο που τονίζουμε με τη φαντασία μας. Όταν το αποδεχτείς και το κοιτάξεις κατάματα, θα δεις πως είναι μόνο ένας παλιός θρύλος που χάνεται όταν το φως της καρδιάς σου τον αγγίζει."
Ακριβώς τότε, η Νεράιδα την άγγιξε απαλά στο κεφάλι, και ξαφνικά το τοπίο γύρω τους άρχισε να αλλάζει. Τα δέντρα γύρω τους άνοιξαν σαν πύλες, και μπροστά τους εμφανίστηκε μια λιμνούλα με νερά τόσο καθαρά, που φαινόταν σαν να αγγίζουν τον ουρανό. Από τα νερά, άρχισαν να βγαίνουν μικρές νεράιδες και φώτα, όλα που τραγουδούσαν το όνομα της Λούνας, φωτίζοντας το σκοτάδι γύρω τους με τα χαμόγελά τους.
"Αυτό είναι το δώρο σου," είπε η Νεράιδα. "Κάθε φόβος έχει μια μαγική δύναμη που όταν τον αναγνωρίσεις, μπορεί να γίνει το φως που σε καθοδηγεί."
Η Λούνα κοίταξε γύρω της και ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά. "Αλλά… πώς να το κάνω; Πώς να πάρω αυτό το φως και να το αφήσω να με γεμίσει;"
Η Νεράιδα, με ένα μαγικό άγγιγμα, άφησε τα φτερά της να περάσουν μέσα από τη γατούλα και από το σώμα της Λούνας. Τότε, η μικρή γατούλα ένιωσε έναν ήχο, σαν ψίθυρο από χρυσές μελωδίες, να την περιβάλλει. Ήταν το φως του θάρρους και της αλήθειας της καρδιάς της. Όλα τα μικρά της φοβισμένα κομμάτια άρχισαν να σμίγουν και να σχηματίζουν μια λάμψη που φωτίζει το σκοτάδι.
"Αυτός είναι ο αληθινός σου εαυτός," είπε η Νεράιδα. "Μπορείς να ανακαλύψεις τον κόσμο με θάρρος, με αγάπη και με πίστη. Το φως σου είναι ισχυρότερο από οποιονδήποτε φόβο."
Η Λούνα άρχισε να τρέχει γύρω από τη λίμνη, νιώθοντας την ελαφρότητα της καρδιάς της και το αίσθημα του θάρρους να την κατακλύζει. Ένιωσε ότι το φως της νίκησε τα σκοτάδια μέσα της. Οι φόβοι της έλιωσαν σαν χιόνι στον ήλιο, και η ζωή γύρω της φαινόταν πιο μαγική από ποτέ.
"Είσαι ελεύθερη," είπε η Νεράιδα, ενώ άρχισε να πετάει πίσω στους ουρανούς, αφήνοντας πίσω της μια ουρά από φως και μαγεία. "Το φως σου πάντα θα σε καθοδηγεί."
Η Λούνα, πλέον γεμάτη από θάρρος και φως, γύρισε πίσω στον κήπο και βρήκε όλα τα ζώα να την κοιτάζουν. Τώρα δεν φοβόταν πια τις σκιές ή τους θορύβους. Η καρδιά της είχε γεμίσει με τη μαγεία της εμπιστοσύνης και της δύναμης, και για πρώτη φορά ένιωσε έτοιμη να ζήσει με ανοιχτές τις φτερούγες της, όπως οι νεράιδες του παραμυθιού.
Από εκείνη τη μέρα και μετά, η μικρή γατούλα ήταν γεμάτη από φως, και οι φόβοι της έγιναν απλώς αχνές σκιές στον δρόμο της, που εξαφανίζονταν κάθε φορά που την άγγιζε το φως του θάρρους και της ελπίδας.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου