Σε ένα βασίλειο μακρινό, κρυμμένο πίσω από βουνά που έμοιαζαν να ακουμπούν τον ουρανό, ζούσε ο νεαρός πρίγκιπας Άλβιο. Στην επιβλητική αίγλη του παλατιού του, με τα χρυσά του σεντόνια και τις σμιλεμένες κολόνες, έμοιαζε να έχει τα πάντα: πλούτο, δόξα και αγάπη από το λαό του. Παρόλα αυτά, μια σκοτεινιά βασίλευε στην καρδιά του. Κάθε νύχτα, καθώς το φεγγάρι φώτιζε το παλάτι του με την ασημένια του λάμψη, ο Άλβιο στεκόταν στο παράθυρο και κοίταζε τον ουρανό με θλίψη. «Τι είναι αυτό που λείπει;» αναρωτιόταν. «Γιατί, αν έχω τα πάντα, η καρδιά μου είναι άδεια;»
Ένα βράδυ, καθώς το φθινόπωρο έφερνε μια απαλή ψύχρα και τα φύλλα των δέντρων ψιθύριζαν σαν μυστικά, ο Άλβιο άκουσε έναν ήχο που έμοιαζε με μελωδία, τόσο γλυκιά και μαγευτική που τον κάλεσε να ακολουθήσει. Ήταν μια φωνή τόσο απαλή που έμοιαζε με το τραγούδι του ανέμου. Χωρίς να το σκεφτεί, άφησε πίσω του το παλάτι και βάδισε προς τη λίμνη, τη λίμνη που ποτέ δεν είχε τολμήσει να πλησιάσει. Το νερό της, ήρεμο και λαμπερό σαν καθρέφτης, έλαμπε στο φως του φεγγαριού και στην επιφάνειά του είδε κάτι που δεν περίμενε. Νεράιδες, χορεύοντας στον αέρα, το φως τους έμοιαζε με χιλιάδες πολύχρωμες λάμψεις, οι φωνές τους έφερναν την ηρεμία του κόσμου. Μια από αυτές, η Αλκυόνη, η αρχηγός τους, πλησίασε με χάρη και είπε: «Πρίγκιπα Άλβιο, το ταξίδι σου αρχίζει τώρα. Η καρδιά σου αναζητά την αλήθεια, την αληθινή αγάπη, και εμείς θα σε καθοδηγήσουμε.»
Η φωνή της ήταν τόσο γεμάτη σοφία και καλοσύνη που ο Άλβιο ένιωσε για πρώτη φορά πως η καρδιά του ήταν έτοιμη να ακούσει. Χωρίς να πει λέξη, την ακολούθησε στον κόσμο της μαγείας, εκεί όπου όλα ήταν πιθανά και όλα μπορούσαν να γίνουν. Καθώς περπατούσαν μαζί στη λίμνη, ο αέρας μύριζε σαν μυστηριώδες άνθος και τα αστέρια στον ουρανό φαινόταν να λάμπουν πιο δυνατά από ποτέ. Ο Άλβιο ένοιωσε για πρώτη φορά ότι το ταξίδι του δεν ήταν απλώς ένα φυσικό πέρασμα, αλλά μια πορεία προς την ανακάλυψη του εαυτού του.
Οι νεράιδες, με τα φτερά τους να αστράφτουν, του έδειξαν την πρώτη του δοκιμασία, την Αντανάκλαση της Καρδιάς. Ο Άλβιο κοίταξε τη λίμνη και είδε την εικόνα του στον καθρέφτη του νερού. Όμως η μορφή του ήταν θλιμμένη, τα μάτια του σκοτεινά και γεμάτα αμφιβολία. Η καρδιά του, αν και γεμάτη από την ανάγκη για αγάπη, φαινόταν απεγνωσμένη και μπερδεμένη. «Αυτό είναι το πρώτο βήμα», είπε η Αλκυόνη με φωνή γεμάτη συμπόνια. «Η αληθινή αγάπη αρχίζει με το να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Μόνο έτσι μπορείς να προσφέρεις αγάπη στους άλλους.»
Ο Άλβιο ένιωσε τη δύναμη αυτών των λόγων να εισχωρεί στην καρδιά του. Κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει μέσα του. Συνειδητοποίησε πως έπρεπε να δει τον εαυτό του με άλλους, πιο τρυφερούς, πιο κατανοητικούς και πιο συμπονετικούς οφθαλμούς. Ένιωσε την ανάγκη να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του και να τις αποδεχτεί, να αγαπήσει το πρόσωπο και την ψυχή του όπως ήταν, με τα ελαττώματά του και τις αδυναμίες του.
Η Αλκυόνη, βλέποντας την αλλαγή που άρχισε να λαμβάνει χώρα μέσα του, τον οδήγησε σε έναν κήπο, γεμάτο από τα πιο πανέμορφα λουλούδια και μαγικά πλάσματα. Καθώς περπατούσαν στον δρόμο του κήπου, ο Άλβιο άκουσε έναν ήχο από μια φωνή που κλαίει, και ακολουθώντας τον, βρήκε ένα ελάφι παγιδευμένο σε δίχτυα. Τα μάτια του ελαφιού ήταν γεμάτα πόνο και φόβο, αλλά όταν ο Άλβιο το απελευθέρωσε, το ελάφι τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη και έλαμψε με ένα μαγικό φως. Ένα μαγικό πετράδι, γεμάτο από μπλε φως, εμφανίστηκε στα χέρια του Άλβιο. «Η αγάπη για τους άλλους είναι η πιο δυνατή μαγεία», του ψιθύρισε το ελάφι, και εκείνη την στιγμή ο Άλβιο κατάλαβε πως η πραγματική αγάπη, η αληθινή μαγεία, βρίσκεται στην ανιδιοτελή προσφορά και την καλοσύνη προς τους άλλους.
Καθώς η καρδιά του γέμιζε με αυτό το νέο φως, η Αλκυόνη τον οδήγησε στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού του, όπου ο χρόνος είχε τη δική του μαγεία. Στην καρδιά του κήπου, λουλούδια άνθιζαν με την απαλότητα του χρόνου, αργά και με υπομονή, όλα με την υπόσχεση του μέλλοντος. Ο Άλβιο, κοιτώντας αυτά τα λουλούδια, κατανοούσε τώρα πως η αγάπη χρειάζεται χρόνο, πως δεν μπορείς να βιαστείς να τη βρεις, πρέπει να περιμένεις, να επιτρέπεις στον χρόνο να ξεδιπλωθεί, να δεις τα πράγματα με υπομονή. «Η αγάπη δεν είναι κάτι που κατακτάς, αλλά κάτι που δημιουργείς με τον καιρό», είπε η Αλκυόνη, και ο Άλβιο ένιωσε τη σοφία αυτών των λόγων να ριζώνει μέσα του.
Όταν επέστρεψε στο βασίλειό του, η καρδιά του ήταν γεμάτη από την αληθινή αγάπη, εκείνη την αγάπη που ξεκινά από την αυτοεκτίμηση, συνεχίζει με τη γενναιοδωρία προς τους άλλους και θρέφεται με την υπομονή. Κι έτσι, μοιράστηκε το φως αυτό με το βασίλειό του, και η ζωή του απέκτησε έναν καινούριο σκοπό: να αγαπά και να βοηθά τους άλλους με όλη του την καρδιά. Η μαγεία του κόσμου γύρω του έγινε φανερή, καθώς ανακάλυψε ότι η αληθινή αγάπη ήταν πάντα εκεί.
Όταν επέστρεψε στο βασίλειό του, η καρδιά του Άλβιο ήταν γεμάτη από την αληθινή αγάπη, εκείνη που γεννιέται από την αποδοχή του εαυτού και ανθίζει με τη γενναιοδωρία προς τους άλλους. Όπως το φως που διαλύει το σκοτάδι, έτσι και η καρδιά του φώτισε τον κόσμο γύρω του. Κάθε του λέξη και κάθε του πράξη γέμιζαν τον αέρα με την ηρεμία και τη μαγεία της ανιδιοτελούς αγάπης.
Το βασίλειο γύρω του άρχισε να αλλάζει, καθώς οι άνθρωποι, τα ζώα και τα λουλούδια μοιράζονταν αυτή τη νέα αίσθηση της ζωής. Οι δρόμοι ήταν πιο φωτεινοί, ο αέρας πιο γλυκός, και τα άστρα στον ουρανό έμοιαζαν να λάμπουν πιο δυνατά. Η μαγεία της αληθινής αγάπης, τόσο απλή και δυνατή, είχε μεταμορφώσει τον κόσμο του, και ο Άλβιο κατάλαβε πως η πιο ισχυρή μαγεία είναι να αγαπάς και να βοηθάς τους άλλους, χωρίς φόβο και χωρίς όρους.
Έτσι, με την καρδιά του γεμάτη φως, ο Άλβιο ζούσε για πάντα, δίνοντας και λαμβάνοντας την πιο αγνή και πανίσχυρη αγάπη, την αληθινή αγάπη που δεν έχει τέλος και που ποτέ δεν ξεθωριάζει.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου