ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε μια χώρα μακρινή, πέρα από τα πέρατα του κόσμου, εκεί που τα αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα και το φως του ήλιου σπάει σε χιλιάδες χρωματιστές αντανακλάσεις, υπήρχε ένα δάσος μαγικό, γεμάτο από τα πιο όμορφα πλάσματα. Κάπου εκεί, στην καρδιά του δάσους, φύτρωσε το μικρό δέντρο. Ένα δέντρο που δεν είχε τίποτα το συνηθισμένο· η καρδιά του ήταν γεμάτη με το πιο γλυκό μέλι, την πιο ζεστή αγάπη, και η ψυχή του χτυπούσε με ρυθμό που έμοιαζε σαν μουσική της φύσης.

Κάθε πρωί, όταν το φως του ήλιου άγγιζε τα φύλλα του και τα έκανε να λάμπουν σαν χρυσάφι, το μικρό δέντρο άνοιγε τα κλαδιά του με τρυφερότητα, σαν αγκαλιές που εκτείνονται στον αέρα. Ο άνεμος τους έδινε μουσική και τα πουλιά έρχονταν και κουρνιάζανε στην αγκαλιά του. Τα τραγούδια τους έπλεκαν σεντόνια από ήχους, γεμάτα γλυκύτητα και αθωότητα.

"Ευχαριστούμε, μικρό δέντρο," έλεγαν τα πουλιά, και το δέντρο απαντούσε μόνο με ένα γλυκό ψίθυρο των φύλλων του, σαν να ψιθυρίζει ένα μυστικό που κανείς δεν καταλάβαινε παρά μόνο οι καρδιές που άκουγαν την αλήθεια της σιωπής.

Αλλά το μικρό δέντρο δεν προσέφερε μόνο στα πουλιά. Όταν το κρύο του χειμώνα έδινε σφιχτές αγκαλιές στο δάσος και οι πρώτες νιφάδες χιονιού άρχιζαν να πέφτουν σαν αστραπές φωτεινές στον ουρανό, το μικρό δέντρο άνοιγε τα κλαδιά του σαν μια στέγη ζεστή, προσφέροντας καταφύγιο στις αλεπούδες και τους λαγούς. "Πάρτε, πάρτε όσο χρειάζεστε," έλεγε με τη γλυκιά του φωνή, που θύμιζε το απαλό άγγιγμα του ανέμου.

"Μα, μικρό δέντρο," ρωτούσαν οι φίλοι του, "δεν θέλεις να κρατήσεις κάτι για σένα;"

Το δέντρο χαμογελούσε σιωπηλά. Οι λέξεις του ήταν πάντα τόσο απλές και γεμάτες καλοσύνη. "Όταν προσφέρεις με αγάπη, η καρδιά σου γεμίζει με κάτι πιο πολύτιμο από χρυσό. Δεν ζητάω τίποτα για μένα. Η αληθινή χαρά είναι να βλέπω τους άλλους ευτυχισμένους."

Αλλά εκείνη τη μέρα, που ο ουρανός έγινε τόσο σκοτεινός όσο τα πιο βαθιά και κρυμμένα μυστικά του κόσμου, ήρθε μια θύελλα. Ο άνεμος, πιο δυνατός από ποτέ, έφερε σύννεφα μαύρα και βαρύτητα τόσο βαριά, που το δάσος έμοιαζε να λυγίζει κάτω από το βάρος του. Ο αέρας ούρλιαξε με μανία, και τα κλαδιά του μικρού δέντρου άρχισαν να τρίζουν και να σπάνε.

Το δέντρο, γεμάτο από την αγάπη που είχε προσφέρει, ένιωσε την καρδιά του να βαραίνει. Όλα τα όμορφα κλαδιά του έπεσαν στο έδαφος, και τα φύλλα του χόρευαν στον αέρα σαν μικρές φωτεινές σπίθες που έσβηναν. Στο σκοτάδι της καταιγίδας, το μικρό δέντρο ψιθύρισε: "Δεν έχω τίποτα πια να προσφέρω. Μήπως αυτός είναι ο τέλος μου;"

Μα τότε, ακούστηκε μια γλυκιά φωνή από τα σκοτεινά βάθη του δάσους. Ήταν η σοφή κουκουβάγια, που πετούσε με τα φτερά της σαν φως μέσα στη νύχτα.

"Μικρό δέντρο," είπε με τη βαθιά της φωνή, "μην ανησυχείς. Η αγάπη σου έχει φτάσει σε όλα τα όντα του δάσους. Δεν είναι ποτέ μόνος εκείνος που δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Όλοι εμείς, τα ζώα του δάσους, θα είμαστε εδώ για σένα, όπως ήσουν εσύ για εμάς."

Ο λαγός ήρθε με τα μαλακά του πόδια, η αλεπού με τα λαμπερά της μάτια, και τα μικρά ποντίκια τρέξανε με τις αέρινες κινήσεις τους. Όλοι τους, με τα χέρια και τις καρδιές τους, άρχισαν να συγκεντρώνουν τα κομμένα κλαδιά του δέντρου και τα φύλλα του, φτιάχνοντας έναν ζεστό και ασφαλή καταφύγιο γύρω του. Τα ζώα δεν χρειάστηκαν λέξεις. Η αλληλεγγύη και η αγάπη τους μιλούσαν από μόνα τους.

Καθώς ο χρόνος κυλούσε και ο χειμώνας έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην άνοιξη, κάτι θαυμαστό άρχισε να συμβαίνει. Το μικρό δέντρο, που είχε χάσει τα κλαδιά και τα φύλλα του στη θύελλα, ένιωθε μέσα του μια νέα δύναμη να ξυπνά. Η ζεστασιά του ήλιου χάιδεψε τον κορμό του, και ξαφνικά, μικρά, τρυφερά βλαστάρια άρχισαν να ξεπηδούν από τις πληγές του.

Τα ζώα του δάσους, που το φρόντισαν με τόση αγάπη, ήρθαν τρέχοντας γεμάτα χαρά. "Κοίτα! Το μικρό δέντρο ζωντανεύει ξανά!" φώναξε ο λαγός χοροπηδώντας.

Και τότε, μια μαγική αλλαγή έγινε μπροστά στα μάτια τους. Από τα νέα κλαδιά του μικρού δέντρου άρχισαν να ανθίζουν άνθη σαν φωτεινά αστέρια, διάφανα και λαμπερά, γεμάτα από την ίδια αγάπη που το ίδιο είχε προσφέρει. Κάθε άνθος που άνοιγε, σκόρπιζε στον αέρα μια γλυκιά μελωδία, σαν το απαλό τραγούδι της γης που ξυπνούσε μετά τον μακρύ ύπνο του χειμώνα.

Το δάσος ολόκληρο γέμισε με αυτό το φως, και η σοφή κουκουβάγια ψιθύρισε απαλά: "Η αγάπη και η καλοσύνη πάντα επιστρέφουν, όπως η άνοιξη μετά τον χειμώνα. Το μικρό μας δέντρο δεν ήταν ποτέ μόνο… Και τώρα, είναι πιο δυνατό και πιο όμορφο από ποτέ."

Από εκείνη την ημέρα, το μικρό δέντρο έγινε το σύμβολο της ελπίδας και της ανιδιοτελούς αγάπης για όλα τα πλάσματα του δάσους. Γιατί η πραγματική μαγεία δεν βρίσκεται μόνο στο να δίνεις, αλλά και στο να αφήνεις την αγάπη να σε γιατρέψει και να σε κάνει να ανθίσεις ξανά.

Και έτσι, το μικρό δέντρο συνέχισε να ζει, να αγαπά και να ανθίζει… για πάντα.

Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!

Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!

Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία