Στην καρδιά ενός αρχαίου δάσους γεμάτο μυστήρια, όπου τα δέντρα συζητούσαν με τον άνεμο και τα φύλλα τους έλαμπαν σαν ασημένια αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, ζούσε η μικρή και χαριτωμένη μάγισσα Συλμίρα. Το δάσος, χτισμένο πάνω σε θρύλους και αχνά μυστικά, ήταν γεμάτο λουλούδια που άνθιζαν με φως μαγικό και ρυάκια που τραγουδούσαν αέναα τις νότες της αιωνιότητας. Εδώ, τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα ζούσαν σε αρμονία, σαν να είχαν γίνει όλοι ένα. Αυτό το μαγικό βασίλειο ήταν το σπίτι της Συλμίρας.
Το ραβδί της, φτιαγμένο από ξύλο αχλαδιάς και στολισμένο με μικρές χρυσαφένιες πέτρες που έλαμπαν σαν μικρά αστέρια μέσα στο σκοτάδι, είχε τη δύναμη να φέρνει φως και χαρά σε κάθε γωνιά του κόσμου. Κάθε φορά που η Συλμίρα το άγγιζε, τα φυτά άνθιζαν, οι πέτρες έπαιρναν χρώματα που δεν είχε δει ποτέ κάποιο μάτι, και τα ζώα την κοιτούσαν με μάτια γεμάτα θαυμασμό, σαν να την είχαν γνωρίσει σε όλα τα όνειρά τους.
Μια μέρα όμως το τραγούδι του δάσους διακόπηκε από μια σκιά που απλώθηκε στον ουρανό, σαν νεφέλωμα σκοτεινής μαγείας. Ο Άρχιλος, ένας μάγος από τις πιο αρχαίες εποχές του κόσμου, που αναζητούσε τη δύναμη να κυριαρχήσει πάνω στα στοιχειώδη του κόσμου, είχε βρει το μονοπάτι που οδηγούσε στο μαγικό δάσος. Με μια φωνή που αντηχούσε σαν το βρυχηθμό της καταιγίδας, είπε:
«Αυτό το δάσος είναι η καρδιά της μαγείας, αλλά εσύ, μικρή μάγισσα, δεν θα μπορέσεις να το προστατέψεις πια. Η δύναμή του ανήκει σε μένα, και σύντομα δεν θα μείνει τίποτα όρθιο!»
Η σκοτεινή του φωνή τύλιξε τον ουρανό σαν σύννεφα που έκρυβαν τον ήλιο. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες βροχής έπεσαν με την ορμή ενός σφοδρού ανέμου, και η Συλμίρα, με το ραβδί της, προσπάθησε να σταθεί όρθια, φωνάζοντας στο δάσος:
«Δάσος μου αγαπημένο, άφησέ μας να αναστηθούμε μέσα από το φως του κόσμου!»
Αλλά η μαγεία του Άρχιλου ήταν πιο ισχυρή, πιο σκοτεινή. Τα δέντρα, που κάποτε στέκονταν υπερήφανα, άρχισαν να λυγίζουν, τα λουλούδια έχασαν τη λάμψη τους, και η ζωή που έδινε το δάσος σκοτείνιαζε. Κάθε του κίνηση φαινόταν σαν μια μαύρη γροθιά που έπνιγε το φως του κόσμου και η μικρή μάγισσα άρχισε να χάνει τις δυνάμεις της.
Και τότε, η Συλμίρα δεν ήταν μόνη. Τα ζώα του δάσους άρχισαν να πλησιάζουν τη μάγισσα. Το περήφανο ελάφι, με τα φωτεινά του μάτια γεμάτα σοφία, στάθηκε δίπλα της και τύλιξε τη μαγεία του στην αύρα του. Η σοφή κουκουβάγια, που πετούσε αθόρυβα, φώναξε από ψηλά:
«Η μαγεία του δάσους δεν είναι μόνο δική σου, Συλμίρα. Είμαστε όλοι ενωμένοι, και μαζί μπορούμε να νικήσουμε το σκοτάδι.»
Ο μικρός λαγός, με τα γρήγορα ποδαράκια του, πήδηξε μπροστά και είπε με μια φωνή γεμάτη θάρρος:
«Ο Άρχιλος μπορεί να έχει τη δύναμη να σκοτεινιάσει τον κόσμο, όμως η αγάπη για το δάσος είναι φωτεινή και ανίκητη, πιο ισχυρή από κάθε σκοτεινή μαγεία!»
Η αλεπού, με την εξυπνάδα της, έτρεξε γύρω από τη Συλμίρα, και με κάθε της βήμα, το φως του δάσους φαινόταν να αναδύεται ξανά. Τα μικρά πουλάκια, με τα φτερά τους που χτυπούσαν σε τέλειες αρμονίες, κάλεσαν το δάσος να ενωθεί και να δείξει τη δύναμή του.
Η Συλμίρα έκλεισε τα μάτια της και άφησε τη δύναμη του δάσους να την κατακλύσει. Η μαγεία του κόσμου την πλημμύρισε, γεμίζοντας κάθε της κύτταρο με μια αίσθηση αστείρευτης ενότητας και δύναμης, σαν να γινόταν ένα με το ίδιο το δάσος. Κάθε ανάσα της συγχρονιζόταν με τους ήχους του, κάθε σκέψη της συντονιζόταν με τη ζωή που αντηχούσε γύρω της. Είχε νιώσει τη μαγεία της φύσης να την αγκαλιάζει, να κυλά μέσα της σαν ποτάμι αστείρευτο, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν μόνη. Η καρδιά του δάσους χτυπούσε με την ίδια ακριβώς δύναμη με τη δική της, και κάθε αναστεναγμός της συντονιζόταν με την απέραντη ζωή που αντηχούσε γύρω της, σαν ένα απέραντο κύμα που έπνιγε το σκοτάδι.
«Το δάσος είναι ζωντανό γιατί όλοι εμείς το αγαπάμε και το προστατεύουμε!» φώναξε με μια φωνή που αντηχούσε στο σύμπαν.
Στο σημείο εκείνο, ο Άρχιλος σήκωσε το ραβδί του και μια τρομακτική καταιγίδα από σκοτεινές δυνάμεις ξέσπασε στον αέρα, σαρώνοντας τον κόσμο με αγριότητα και οι ουρανοί να σείονται με γδούπους και βροντές. Ο αέρας σκίστηκε από τις σκοτεινές του δυνάμεις, και οι βροντές αντήχησαν σαν κραυγές από τα βάθη του κόσμου. Η γη σείστηκε και οι πέτρες άρχισαν να αιωρούνται, αλλά η Συλμίρα και τα ζώα του δάσους στάθηκαν σαν ασπίδα μπροστά στην καταιγίδα του Άρχιλου.
Το ελάφι, με τη δύναμη της ψυχής του, έβαλε το κεφάλι του κάτω και έσπρωξε το έδαφος, δημιουργώντας μια αστραπιαία ασπίδα από φως. Η κουκουβάγια πέταξε ψηλά, καλώντας τις δυνάμεις του ανέμου να βοηθήσουν την Συλμίρα. Η αλεπού γύριζε γύρω από το δάσος, σαν φωτιά που ξυπνά τη δύναμη του κόσμου. Τα πουλιά έστειλαν ένα τραγούδι στον αέρα, γεμάτο από τη σοφία των αιώνων.
Η Συλμίρα, ενωμένη με τους φίλους της και την αγάπη τους, ανέτρεψε την καταιγίδα με μια κίνηση του ραβδιού της. Ένα εκτυφλωτικό φως, καθαρό και αγνό, ξέσπασε από το ραβδί της Συλμίρας, διασχίζοντας τον αέρα σαν κεραυνός και κόβοντας την καταιγίδα του Άρχιλου με τη δύναμη της φωτεινής του ορμής. Το σκοτάδι άρχισε να διαλύεται, να κομματιάζεται και να εξαφανίζεται, καθώς το φως του δάσους και της ενότητας αντέτεινε την ανίκητη μαγεία του. Ο Άρχιλος, με μάτια γεμάτα τρόμο και αμηχανία, συνειδητοποίησε πως η πραγματική δύναμη δεν ήταν η σκοτεινή του μαγεία, αλλά η ακατανίκητη ένωση της καρδιάς των ζωντανών και της φυσικής μαγείας που κυλούσε μέσα από τη γη και τα δάση.
Το δάσος άρχισε να ανασαίνει ξανά, γεμάτο ζωή, και οι ήχοι της φύσης πλημμύρισαν τον αέρα σαν γλυκιά μελωδία. Ο ήλιος ανέτειλε με μια χρυσή λάμψη που έσπασε τη νύχτα, και το σκοτάδι, αδύναμο πια, υποχώρησε για πάντα. Η Συλμίρα, μαζί με τους φίλους της, είχε νικήσει, αλλά η αληθινή νίκη δεν ήταν απλώς στην μάχη. Ήταν το μήνυμα που αιωρούνταν στον αέρα, σιγανό αλλά δυνατό: όταν οι καρδιές ενώνονται, όταν η αγάπη και η μαγεία διαποτίζουν κάθε πράξη, τότε τίποτα, καμία σκοτεινή δύναμη, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ομορφιά του κόσμου και στην ανίκητη δύναμη της συνεργασίας.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου