Η Λίμνη αυτή είχε και μια ακόμη μαγική ιδιότητα: Στις όχθες της ζούσαν τα πιο όμορφα και τρυφερά ξωτικά που φαντάζεστε. Τα ξωτικά αυτά δεν ήταν καθόλου συνηθισμένα. Δεν είχαν να κάνουν με σκανταλιές ή κακοβουλιές. Αυτά τα ξωτικά έφερναν παντού αγάπη και χαμόγελα, βοηθούσαν όποιον το χρειαζόταν και γιατρούσαν πληγές όχι μόνο με μαγικά, αλλά με την αγάπη που έδιναν απλόχερα.
Το πιο μικρό και φωτεινό από αυτά τα ξωτικά ήταν η Λαυρένια, ένα πλάσμα γεμάτο φως και ζωντάνια, που πάντα φρόντιζε να μοιράζει χαμόγελα σε κάθε γωνιά του δάσους. Η Φιλόνη, η αδελφή της, είχε το χάρισμα να ακούει την καρδιά κάθε πλάσματος και να καταλαβαίνει τις βαθύτερες σκέψεις του. Ήταν πάντα δίπλα στους φίλους της, προσφέροντας φροντίδα και συμβουλές, έτοιμη να γιατρέψει κάθε πόνο.
Η μεγαλύτερη ξωτική, η Άριελ, είχε μαγικές δυνάμεις που μπορούσαν να μεταμορφώσουν την παραμικρή θλίψη σε γέλιο, και με το γλυκό της τραγούδι, άνοιγε τα παράθυρα της καρδιάς για να μπει η χαρά.
Μια μέρα, η Αλθαία, ένα κορίτσι που είχε χάσει το χαμόγελό της, βρέθηκε στη Λίμνη των Χαμόγελων. Περπατούσε μονάχη της στο δάσος, έχοντας το βάρος μιας μεγάλης θλίψης στην καρδιά της. Είχε καιρό να γελάσει και τα μάτια της, που συνήθως έλαμπαν, τώρα φαινόταν θλιμμένα και κουρασμένα. Όταν έφτασε στην ακτή της λίμνης και κοίταξε τα νερά της, ένιωσε για πρώτη φορά μια αίσθηση ηρεμίας, σαν να την καλούσαν οι ίδιοι οι ήχοι του νερού.
Αμέσως, τα ξωτικά την πρόσεξαν και πλησίασαν με τα χαμογελαστά τους πρόσωπα. Η Λαυρένια ήταν η πρώτη που της μίλησε με γλυκιά φωνή: "Μικρή φίλη, γιατί έχεις τόσο βαριά την καρδιά σου; Η λίμνη μας φέρνει χαρά σε κάθε ψυχή που την πλησιάζει. Θέλεις να τη μοιραστείς μαζί μας;"
Η Φιλόνη, με τα μάτια της που καθρέφτιζαν κάθε σκέψη και συναίσθημα, προσφέρθηκε να την ακούσει: "Μίλα μου, καρδιά μου, ό,τι σε βαραίνει. Εμείς θα σε βοηθήσουμε να βρεις το δρόμο προς τη χαρά ξανά."
Η Άριελ, με την ήρεμη και μαγική της παρουσία, πλησίασε και άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι που είχε τη δύναμη να ξεκλειδώσει τις πιο κρυφές αναμνήσεις της Αλθαίας. Το τραγούδι της ήταν γεμάτο από την αίσθηση της αγάπης και της ελπίδας, και καθώς η Αλθαία το άκουγε, η καρδιά της άρχισε να ζεσταίνεται και το βάρος της να λιγοστεύει.
"Η αγάπη," είπε η Λαυρένια, "είναι η δύναμη που μεταμορφώνει την πιο σκούρα νύχτα σε φωτεινό ξημέρωμα. Εμείς, τα ξωτικά, είμαστε εδώ για να σου θυμίσουμε την ομορφιά του κόσμου γύρω σου."
Με το χρόνο, η Αλθαία άρχισε να βρίσκει ξανά την αληθινή της χαρά, χάρη στην αγάπη των ξωτικών. Οι μέρες της γέμισαν με γέλια και παιχνίδια γύρω από την λίμνη. Κάθε φορά που ένιωθε την καρδιά της να βαραίνει, η Φιλόνη την καλούσε να μιλήσουν, η Λαυρένια την έκανε να γελάσει, και η Άριελ της έδειχνε τη μαγεία της αγάπης.
Από εκείνη τη μέρα, η Αλθαία ποτέ δεν έπαψε να επιστρέφει στη Λίμνη των Χαμόγελων. Ήξερε πια ότι η πραγματική δύναμη της ζωής είναι η αγάπη, και ότι, ακόμη κι όταν τα πράγματα φαίνονται δύσκολα, μπορείς πάντα να βρεις τη χαρά αν την αναζητήσεις με ανοιχτή καρδιά.
Και η Λίμνη των Χαμόγελων, πάντα γεμάτη από τα γέλια και την αγάπη των ξωτικών, έλαμπε ακόμα πιο φωτεινά, υπενθυμίζοντας σε όλους όσους την πλησίαζαν ότι η αληθινή μαγεία είναι η αγάπη που δίνουμε και δεχόμαστε.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου