ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΣΤΕΡΙ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, ψηλά στον ουρανό, υπήρχε ένα μικρό αστέρι που έλαμπε με το πιο απαλό φως. Δεν ήταν το πιο φωτεινό από όλα τα αστέρια, αλλά ήταν το πιο ήρεμο και το πιο χαρούμενο. Το όνομά του ήταν Φωτεινός. Ζούσε σε μια γωνιά του ουρανού, πολύ μακριά από τη Γη, και η δουλειά του ήταν να λαμπρύνει τη νύχτα.

Κάθε βράδυ, ο Φωτεινός κοιτούσε τη Γη με θαυμασμό. Είδε δάση γεμάτα ζωή, ποτάμια που τραγουδούσαν και πόλεις γεμάτες χαρά. Παρ' όλο που ήταν πολύ μικρός, ο Φωτεινός ονειρευόταν να φωτίσει τα πάντα γύρω του, να φέρει φως και χαρά στους ανθρώπους.

Μια νύχτα, όμως, καθώς κοίταζε τη Γη, παρατήρησε κάτι που τον στεναχώρησε. Ο κόσμος ήταν γεμάτος από φώτα και λάμψη, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα φώτα έμοιαζαν άδεια. Τα αστέρια, τα φώτα των σπιτιών και τα φώτα των αυτοκινήτων, όλα ήταν λαμπερά, αλλά δεν ένιωθαν ζωντανά. Το μικρό αστέρι αναρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι, αν και περιτριγυρισμένοι από φως, φαινόταν κάποιες φορές λυπημένοι και μόνοι.

Μια μέρα, ο Φωτεινός αποφάσισε να ρωτήσει τον παλιό και σοφό Κοσμικό Δάσκαλο, ένα μεγάλο και λαμπερό αστέρι, που ήταν υπεύθυνο για την εξήγηση των μεγάλων μυστικών του ουρανού.

«Πώς μπορώ να κάνω τα φώτα των ανθρώπων να έχουν νόημα;» ρώτησε ο Φωτεινός. «Πώς μπορώ να φέρω στην καρδιά τους αληθινή χαρά;»

Ο Κοσμικός Δάσκαλος χαμογέλασε και του είπε: «Φωτεινέ, το φως από μόνο του δεν είναι αρκετό. Πρέπει να καταλάβεις ότι το αληθινό φως δεν προέρχεται από το εξωτερικό, αλλά από μέσα. Η αγάπη είναι η δύναμη που κάνει το φως να λάμπει πιο δυνατά. Όταν κάποιος αγαπάει πραγματικά, η καρδιά του φωτίζει τον κόσμο γύρω του. Αυτό είναι το αληθινό φως.»

Ο Φωτεινός δεν καταλάβαινε αμέσως. «Αλλά πώς μπορώ να αγαπήσω; Είμαι μόνο ένα μικρό αστέρι στον ουρανό.»

Ο Κοσμικός Δάσκαλος τον κοίταξε με ζεστασιά. «Δεν χρειάζεται να είσαι το μεγαλύτερο αστέρι για να αγαπάς. Η αγάπη είναι κάτι που μπορείς να προσφέρεις σε κάθε μικρή πράξη. Μπορείς να φωτίσεις τον κόσμο γύρω σου, ακόμα και με τη μικρή σου λάμψη, αν το κάνεις με αγάπη.»

Έτσι, ο Φωτεινός αποφάσισε να δοκιμάσει. Κάθε νύχτα, αντί να λάμπει μόνος του, άρχισε να στέλνει τη λάμψη του σε εκείνους που χρειάζονταν περισσότερο φως. Όταν είδε κάποιον άνθρωπο που φαινόταν λυπημένος, ο Φωτεινός έστειλε τη μικρή του λάμψη προς αυτόν, και για μια στιγμή, η καρδιά του ανθρώπου ένιωσε πιο ζεστή και πιο φωτεινή. Όταν παρατηρούσε τα δάση και τα ποτάμια, ο Φωτεινός τους χάριζε τη λάμψη του για να τα κάνει να λάμπουν, έτσι ώστε να τα βλέπουν όλοι και να τα αγαπούν.

Και, καθώς περνούσαν οι νύχτες, ο Φωτεινός συνειδητοποίησε κάτι καταπληκτικό: Το μικρό του φως δεν ήταν ποτέ πιο δυνατό από όταν το μοιραζόταν με αγάπη. Με την αγάπη του, έκανε τα πάντα γύρω του να λάμπουν πιο έντονα και πιο ζωντανά. Οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν τα φώτα τους με άλλο μάτι, και το φωτεινό του αστέρι έδειχνε στον κόσμο τη μεγαλύτερη αλήθεια: Ότι η αγάπη είναι το πιο δυνατό φως.

Από εκείνη τη νύχτα, ο Φωτεινός δεν ήταν απλώς το μικρό αστέρι στον ουρανό. Ήταν το αστέρι που έφερε φως και αγάπη σε κάθε γωνιά του κόσμου, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η πραγματική δύναμη της λάμψης προέρχεται από την καρδιά.

Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!

Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!

Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία