Κανείς δεν ήξερε πότε ακριβώς έπεσε το πεφταστέρι. Άλλοι είπαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν η θάλασσα ήταν ακόμα γυαλί και τα φώτα της πόλης έμοιαζαν με αναστεναγμούς στον ορίζοντα. Μόνο η μικρή Ιρίδα το είδε να πέφτει. Ήταν ξυπόλητη στο μπαλκόνι, με μια ευχή έτοιμη στο στόμα και μια καρδιά που ήθελε απαντήσεις...
Η Ιρίδα δεν πρόλαβε να κάνει την ευχή της. Το πεφταστέρι δεν έσβησε όπως τα άλλα. Aντί να χαθεί στο σκοτάδι, φάνηκε να στρίβει, σαν να διάλεγε τον δρόμο του. Και έπεσε... μα όχι πολύ μακριά. Πίσω από τον λόφο, εκεί που παλιά ήταν το παλιό παρατηρητήριο.
Η Ιρίδα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά αλλιώς. Δεν ήξερε γιατί, αλλά ήξερε ότι κάτι την καλούσε. Άρπαξε τη ζακέτα της και χωρίς να το πολυσκεφτεί κατέβηκε τις σκάλες. Έπρεπε να το δει από κοντά. Ήταν σίγουρη πως δεν ήταν ένα απλό αστέρι.
Καθώς πλησίαζε το παρατηρητήριο, ο αέρας άλλαξε. Δεν φυσούσε πια όπως πριν. Ήταν σαν να την τύλιγε μια αόρατη σιγή, μια ανάσα του σύμπαντος που περίμενε κάτι.
Κι εκεί, ανάμεσα σε σπασμένα τούβλα και σκουριασμένα μεταλλικά κομμάτια, βρισκόταν κάτι που δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε ξαναδεί. Δεν ήταν αστέρι. Ήταν κάτι... ζωντανό. Ένα φως σε σχήμα καρδιάς που παλλόταν απαλά, σαν να είχε ρυθμό.
Η Ιρίδα δεν φοβήθηκε. Ένιωσε ότι το φως την ήξερε. Κι όταν άπλωσε το χέρι της και το άγγιξε, όλα γύρω της χάθηκαν σε μια εκτυφλωτική σιωπή.
Και τότε… άκουσε μια φωνή:
«Εσύ με κάλεσες. Εσύ είσαι το φως μου.»
🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟
Η Ιρίδα ένιωσε το σώμα της ελαφρύ, σαν να είχε αφήσει πίσω του το βάρος της βαρύτητας. Δεν ήξερε αν ήταν ακόμα στο παρατηρητήριο ή κάπου αλλού, αλλά όλα γύρω της έλαμπαν με ένα γαλήνιο φως, σαν να είχε βυθιστεί μέσα σε ένα όνειρο φτιαγμένο από αστέρια.
Η φωνή ξανακούστηκε, απαλή αλλά βαθιά, σαν να ερχόταν από μέσα της:
«Ονομάζομαι Άελ. Είμαι κομμάτι του ουρανού... κι εσύ, Ιρίδα, με κάλεσες.»
«Εγώ;» ψιθύρισε η Ιρίδα, μπερδεμένη. «Εγώ απλώς... ήθελα να κάνω μια ευχή.»
«Οι ευχές είναι γλώσσα αρχαία. Κάθε λέξη, κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία σου, γίνεται κάλεσμα. Και το δικό σου κάλεσμα ήταν τόσο καθαρό... που έσκισε τον ουρανό.»
Η Ιρίδα δεν ήξερε τι να πει. Το μόνο που θυμόταν ήταν το κενό που ένιωθε τελευταία. Μια αόριστη θλίψη. Σαν να έλειπε κάτι που δεν ήξερε ποτέ πως είχε.
«Ήρθα να σου θυμίσω. Ήρθα γιατί κάτι μέσα σου θυμάται ποια είσαι στ’ αλήθεια. Όχι μόνο Ιρίδα, το κορίτσι με τα γυμνά πόδια και τις μεγάλες σιωπές. Αλλά και κάτι... περισσότερο.»
Το φως γύρω της μετακινήθηκε, σχηματίζοντας αστερισμούς που χόρευαν στον αέρα. Μέσα τους, η Ιρίδα είδε εικόνες - από τόπους που δεν είχε ξαναδεί, από ουρανούς που δεν έμοιαζαν με της Γης, από όντα φτιαγμένα από φως και σκιά, που ψιθύριζαν το όνομά της.
«Είσαι φύλακας μιας παλιάς υπόσχεσης. Και η ώρα πλησιάζει που πρέπει να επιλέξεις...»
🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟
Η Ιρίδα ένιωθε τα πάντα να τρέμουν μέσα της. Ο Άελ της μιλούσε για κάτι που φαινόταν απίστευτο, αλλά... δεν της ήταν άγνωστο. Κάτι βαθιά μέσα της είχε ήδη αρχίσει να θυμάται.
«Πριν πολλά χρόνια – όχι στη Γη, μα σε έναν ουρανό μακρινό – ήσουν μια από εμάς. Μια από τους Φύλακες των Ευχών. Οι ψυχές που γεννήθηκαν για να κρατούν ζωντανό το νήμα ανάμεσα στις καρδιές των ανθρώπων και τα άστρα.»
Και η υπόσχεση;
«Ήταν να κατέβεις στη Γη, να ζήσεις σαν άνθρωπος. Να ξεχάσεις προσωρινά ποια είσαι, για να καταλάβεις βαθύτερα την αξία της ευχής, της επιθυμίας, της αγάπης. Και όταν έρθει η ώρα… να θυμηθείς.»
Η ώρα είχε έρθει. Και η Ιρίδα… θυμόταν.
🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟
Ο Άελ δεν ήταν απλώς ένα ον από φως. Ήταν κάποιος, που η Ιρίδα είχε αγαπήσει πριν γεννηθεί. Σύντροφος της ψυχής της στα αστέρια. Μαζί τους ένωνε η αποστολή, αλλά και κάτι βαθύτερο. Κάτι αιώνιο.
Και τώρα, της ζητούσε να επιλέξει.
«Μπορείς να μείνεις εδώ, στη Γη. Να συνεχίσεις τη ζωή σου ως άνθρωπος ή να επιστρέψεις σε εκείνο που ήσουν. Στο φως.»
Η καρδιά της χτύπησε δυνατά.
🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟
Η Ιρίδα βυθίστηκε σε ένα όνειρο-πέρασμα. Εκεί, άκουσε τις παλιές της ευχές. Είδε το παιδικό της πρόσωπο. Άκουσε:
«Δεν χρειάζεται να διαλέξεις ακόμα. Μόνο να θυμάσαι γιατί ξεκίνησες.»
Και τότε ξύπνησε. Ήξερε πλέον τι έπρεπε να κάνει.
🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟 🌟
«Δεν θα φύγω,» είπε.
«Αλλά… δεν θα μείνω όπως ήμουν.»
Θα ζούσε ως φως ανάμεσα. Ανθρώπινη, αλλά με μνήμη ουράνια. Θα κουβαλούσε το φως στον κόσμο, όχι σαν άστρο, αλλά σαν κορίτσι που θυμήθηκε πώς να εύχεται.
Ο Άελ της έδωσε ένα μικρό πετράδι. Να της θυμίζει ποια είναι.
Και έφυγε.
Όμως το πεφταστέρι… δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζούσε, πια, μέσα της.
💫 Τέλος (ή αρχή...) 💫
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.
© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου