ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Σε έναν κόσμο που είχε ξεχάσει τον χρόνο, υπήρχε ένας κρυμμένος τόπος γεμάτος μυστήριο. Στον κήπο της Χαμένης Ευτυχίας, το φως είχε μια άλλη όψη, πιο απαλή και γεμάτη υποσχέσεις, κι ο αέρας έφερνε μαζί του αναστεναγμούς από το παρελθόν - από όνειρα και μυστικά που είχαν χαθεί με τον καιρό. Τα πάντα έμοιαζαν σαν να είχαν σταματήσει να περνούν με τον χρόνο, σαν να υπήρχε μια αίσθηση αιωνιότητας που τα διαπερνούσε.

Η Νίκη, με τα μαλλιά της να λάμπουν χρυσά κάτω από το φως του φεγγαριού, περπατούσε αργά στον κήπο. Κάθε της βήμα ήταν και μια ανακάλυψη. Τα μάτια της, γεμάτα απορία και αναζήτηση, αναζητούσαν κάτι, αλλά δεν ήξερε ακριβώς τι. Τα λουλούδια γύρω της έλαμπαν, σαν μικρές χαρές μέσα στη νύχτα, και ο αέρας μοσχομύριζε από τις μυρωδιές τους. Ροζ, χρυσά, πορφυρά και μπλε - κάθε πέταλο είχε τη δική του ιστορία να πει, την οποία όμως η Νίκη δεν μπορούσε να ακούσει.

Το βήμα της ήταν ελαφρύ, αλλά η καρδιά της ήταν βαριά. Κάτι την πίεζε, σαν μια σκιά που την ακολουθούσε χωρίς λόγο. Ένιωθε πως υπήρχε κάτι πιο πέρα από αυτό τον τόπο, κάτι που δεν μπορούσε να δει, αλλά που ήξερε πως ήταν εκεί, κρυμμένο. Τι ήταν αυτό το βάρος που είχε στην καρδιά της;

Αυτή η αίσθηση την οδήγησε στη μέση του κήπου, εκεί όπου το πιο παράξενο και υπέροχο δέντρο υψωνόταν μπροστά της. Ήταν το Δέντρο του Ουρανού, και η μεγαλοπρέπειά του κυριαρχούσε στον χώρο. Ο κορμός του αναστέναζε από την παλαιότητά του, και τα κλαδιά του, γεμάτα χρυσά φύλλα και λαμπερά πετράδια, έμοιαζαν να αγγίζουν τον ίδιο τον ουρανό. Κάθε πετραδάκι έλαμπε σαν άστρο, και η λάμψη τους έμοιαζε με μικρές ζωές που ταξίδευαν στο σύμπαν.

Η Νίκη πλησίασε το δέντρο, και το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω του. Κάτι μέσα της την καλούσε να το αγγίξει, να το πλησιάσει πιο κοντά, παρόλο που υπήρχε φόβος στην καρδιά της. Το δέντρο άνοιξε τα φύλλα του, αποκαλύπτοντας μια μορφή φωτεινή και γαλήνια, που την κοίταξε με έναν παράξενο, λυτρωτικό βλέμμα. Δεν μίλησε αμέσως. Μια σιωπή επικράτησε για μερικές στιγμές, πριν η μορφή ξεκινήσει να μιλάει με μια φωνή που φαινόταν να αναδύεται από το φως του ίδιου του ουρανού.

«Το φως που αναζητάς δεν είναι έξω από εσένα. Κρύβεται μέσα σου, όπως το φως της αυγής που, ακόμη κι όταν η νύχτα φαίνεται σκοτεινή, θα έρθει για να αναδυθεί. Κάθε πόνος, κάθε αμφιβολία, κάθε στιγμή που ένιωσες πως έχασες το δρόμο σου, είναι σπόροι από το φως. Μόνο όταν το αποδεχτείς και το αφήσεις να σε καθοδηγήσει, όλα γύρω σου θα φωτίσουν.»

Η Νίκη ένιωσε μια παράξενη ζεστασιά να την πλημμυρίζει. Οι λέξεις του δέντρου την άγγιξαν βαθιά, και για πρώτη φορά ένιωσε την καρδιά της να χτυπά με δύναμη, όχι από φόβο, αλλά από μια νέα ελπίδα που ξύπνησε μέσα της. Μια σπίθα φώτισε τα μάτια της, και τότε κατάλαβε - δεν είχε χάσει το φως της, απλώς το είχε ξεχάσει κάπου μέσα στην καρδιά της.

Τα χρυσά φύλλα του δέντρου άρχισαν να πέφτουν απαλά γύρω της, σαν ένα μονοπάτι φωτεινό, γεμάτο υποσχέσεις και νέες αρχές. Το δέντρο την κοίταξε με μια γαλήνια αποφασιστικότητα και είπε, «Ακολούθησέ το. Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βρίσκεται έξω από εσένα, αλλά κάτι που γεννιέται μέσα σου. Μόνο όταν το φως σου γίνει ο οδηγός σου, θα καταλάβεις τι σημαίνει να ζεις πραγματικά.»

Η Νίκη, γεμάτη από μια αίσθηση γαλήνης και συνειδητοποίησης, ακολούθησε το μονοπάτι που άνοιξε μπροστά της. Όπου κι αν πήγαινε, τα σταγονίδια του φεγγαριού τη οδηγούσαν. Σαν να ήταν όλες οι νύχτες του κόσμου ενωμένες σε εκείνη τη στιγμή, σαν να τραγουδούσε η ίδια η νύχτα μια μελωδία υπόσχεσης ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να το πιστέψεις.

Από εκείνη τη νύχτα και έπειτα, η Νίκη συνειδητοποίησε ότι η πραγματική μαγεία δεν είναι απλώς οι υπέροχοι κήποι ή τα λαμπερά αστέρια, αλλά η δύναμη που έχουμε μέσα μας να αναγεννηθούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε και να ζήσουμε χωρίς φόβο. Το φως που ανέμενε τόσο καιρό ήταν πάντα εκεί - ήταν το φως της πίστης στον εαυτό μας και στην αγάπη που μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας.

Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!

Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!

Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία