Μια φορά κι έναν καιρό, πέρα απ’ τους λόφους και τα σύνορα της φαντασίας, σε ένα λιβάδι που μοσχοβολούσε ευτυχία, ζούσε ένα μικρό κουνέλι με το όνομα Ροζαλία.
Τα αυτιά της ήταν μακριά και απαλά σαν σύννεφα της αυγής, και το τρίχωμά της λαμποκοπούσε όπως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου όταν αγκαλιάζουν τη δροσιά της χλόης. Τα μάτια της… αχ, τα μάτια της είχαν το καθαρό γαλάζιο του ουρανού λίγο πριν γεννηθεί το φως.
Η Ροζαλία δεν ήταν ένα απλό κουνελάκι. Ήταν η χαρά του λιβαδιού, η γλυκιά μελωδία του ανέμου, το χαμόγελο της φύσης.
Κάθε πρωί, πήδαγε ανάμεσα στα λουλούδια που της μιλούσαν με τα χρώματά τους, και το αγαπημένο της σημείο ήταν εκεί που το φως χόρευε πάνω στο χορτάρι, και τα πέταλα έκλειναν γύρω της σαν μαγικό κουκούλι.
Μια αυγή, πιο λαμπερή απ’ τις άλλες, όταν ο ουρανός είχε ακόμα στα βλέφαρά του το χρυσό των άστρων, κάτι θαυμαστό συνέβη.
Γύρω της, σαν να είχαν φυτρώσει από όνειρο, εμφανίστηκαν αυγά – όχι συνηθισμένα, μα χρωματιστά, λαμπερά, ζωντανά, σαν κομμάτια ουράνιου τόξου που έπεσαν στη γη.
Κάθε αυγό έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος: ροζ της αυγής, γαλάζιο του γαλαξία, μωβ του απογεύματος, χρυσό της χαράς. Και μέσα τους… μια λάμψη, σαν καρδιά που χτυπούσε.
Η Ροζαλία τα πλησίασε με σεβασμό, άγγιξε το ροζ αυγό με την απαλή της μύτη… και τότε ακούστηκε μια μουσική. Όχι με νότες – με συναισθήματα. Μια μελωδία που μιλούσε για αγάπη, ειρήνη, αγκαλιές και όνειρα.
Ξαφνικά, ο αέρας άρχισε να μυρίζει γιασεμί. Το φως έγινε πιο απαλό. Και τότε, με έναν ψίθυρο που έμοιαζε με γέλιο αστεριού, μια νεράιδα ξεπήδησε μέσα απ’ το φως. Τα φτερά της έλαμπαν σαν το φεγγάρι όταν είναι χαρούμενο, και τα μάτια της έκρυβαν μέσα τους ένα σύμπαν.
– «Είμαι η Στάρλα, φύλακας των αστεριών. Τα αυγά αυτά… σου τα στείλαμε. Είναι ευχές που έπεσαν από τον ουρανό, και μόνο μια καρδιά καθαρή σαν τη δική σου μπορεί να τις ξυπνήσει.»
Η Ροζαλία ένιωσε την καρδιά της να χτυπά σαν τραγούδι.
– «Μπορώ να ευχηθώ;» ρώτησε σιγανά, με την αθωότητα που μόνο τα όνειρα έχουν.
Η Στάρλα γέλασε απαλά.
– «Μονάχα μία. Μα αν είναι φτιαγμένη από αληθινή αγάπη, φτάνει για να αλλάξει τον κόσμο.»
Η Ροζαλία έκλεισε τα μάτια της. Και ευχήθηκε.
– «Εύχομαι να γίνει ο κόσμος τόσο φωτεινός, που κανείς να μη νιώθει μόνος. Να λάμπουμε όλοι μαζί, όπως τα αστέρια που δεν σβήνουν ποτέ.»
Και τότε… έγινε θαύμα.
Τα αυγά άρχισαν να στροβιλίζονται απαλά γύρω της. Φως ξεπήδησε από μέσα τους, φτερούγες από φλόγα και πέταλα σχημάτισαν έναν ουρανό γεμάτο καρδιές. Κάθε λουλούδι τραγουδούσε, κάθε φύλλο χόρευε, και πάνω απ’ όλα, ένα χαμόγελο απλωνόταν στον κόσμο.
Η Στάρλα ακούμπησε απαλά τον ώμο της.
– «Το φως είναι μέσα σου, Ροζαλία. Και τώρα… είναι και γύρω σου.»
Από εκείνη τη μέρα, κάθε βράδυ, η Ροζαλία καθόταν ανάμεσα στα λαμπερά αυγά, με το φως του φεγγαριού να την αγκαλιάζει… και ο κόσμος έμοιαζε λίγο πιο φωτεινός.
Γιατί μια καρδιά που εύχεται με αγάπη… μπορεί να ανάψει όλα τα αστέρια του ουρανού.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
🎵 Πασχαλινό Τραγούδι της Ροζαλίας – «Η Ευχή των Αστεριών»
.png)
.png)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου