Κάποτε, σε έναν μυστηριώδη κόσμο γεμάτο φωτεινές δασικές εκτάσεις και μαγικές κοιλάδες, υπήρχε ένα δέντρο που όλοι το θεωρούσαν ξεχωριστό. Το έλεγαν Το Δέντρο της Υπομονής. Όχι επειδή ήταν το πιο ψηλό ή το πιο όμορφο, αλλά γιατί είχε μια μοναδική δύναμη. Κάθε του κλαδί, κάθε του φύλλο, κρυβόταν μια ιστορία για την υπομονή και την επιμονή.
Αυτή η δύναμη του δέντρου δεν ήταν φανερή με την πρώτη ματιά. Για να την καταλάβει κανείς, έπρεπε να παραμείνει κοντά του για πολλές μέρες, ακόμη και μήνες, και να αφουγκραστεί τον ήχο του αέρα που περνούσε μέσα από τα φύλλα του. Οι ντόπιοι λέγανε πως ο αέρας αυτός δεν ήταν απλώς αέρας. Ήταν το πνεύμα του δέντρου, που σιγά σιγά γαλούχησε τη ψυχή εκείνου που άκουγε με προσοχή και συνέπεια την εσωτερική του φωνή.
Όταν μια μικρή κόρη, η Λυδία, έφτασε στο δέντρο για πρώτη φορά, φαινόταν από το βλέμμα της ότι είχε χάσει την πίστη της. Είχε περπατήσει σε αμέτρητους δρόμους, είχε κάνει πολλές προσπάθειες για να επιτύχει το όνειρό της, αλλά πάντα κάτι την εμπόδιζε. Η απογοήτευση ήταν βαριά σαν πέτρα στην καρδιά της.
"Πόσο θα πρέπει να περιμένω για να πετύχω το ακατόρθωτο;" αναρωτιόταν καθώς πλησίαζε το δέντρο.
Η σοφή φωνή του δέντρου αντήχησε μέσα στο μυαλό της, σαν απαλό ψίθυρος από τα φύλλα του:
"Λυδία, το ταξίδι σου δεν είναι γραμμένο σε μία στιγμή. Η δύναμη σου δεν έρχεται από το να βιάζεσαι να φτάσεις, αλλά από την ικανότητά σου να στέκεσαι ακίνητη όταν οι καταιγίδες της ζωής προσπαθούν να σε παρασύρουν."
Η Λυδία ένιωσε για πρώτη φορά έναν παράξενο συνδυασμό ηρεμίας και θάρρους. Στάθηκε κάτω από τα κλαδιά του δέντρου και άρχισε να παρακολουθεί την κίνηση του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα. Για μέρες, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να ακούει και να μαθαίνει από την σοφία του.
Το δέντρο της αποκάλυψε μυστικά που κανείς άλλος δεν είχε ακούσει. Είπε ότι το κάθε μικρό βήμα που φαίνεται ασήμαντο σήμερα, θα γίνει τεράστιο αύριο. Είπε ότι ακόμη και οι πιο σκληρές καταιγίδες είχαν τη δύναμη να προετοιμάσουν το έδαφος για κάτι όμορφο, κάτι δυνατό. Στην πραγματικότητα, τα ίδια τα δέντρα παίρνουν τη δύναμή τους από τις καταιγίδες που τα λυγίζουν, αλλά ποτέ δεν τα καταστρέφουν.
"Για να ζήσεις το μεγαλείο σου," είπε το δέντρο, "πρέπει να μάθεις να φυτεύεις μέσα σου τους σπόρους της υπομονής και να τους ποτίζεις με πίστη και επιμονή. Κάθε στιγμή που περνά, σε φέρνει πιο κοντά στο δικό σου μεγαλείο."
Με το πέρασμα του καιρού, η Λυδία κατάλαβε την αλήθεια των λόγων του δέντρου. Δεν χρειαζόταν να βιάζεται, δεν χρειαζόταν να πιέζει τα πράγματα να γίνουν γρήγορα. Μάθαινε να στέκεται γερά και να προχωρά με θάρρος. Είτε το αποτέλεσμα φαινόταν άμεσα, είτε όχι, κάθε της προσπάθεια την έκανε πιο δυνατή.
Μια μέρα, όταν τα πρώτα αστέρια άρχισαν να φωτίζουν τον ουρανό, η Λυδία είδε μπροστά της έναν πανέμορφο, μαγευτικό χρυσό καρπό. Το δέντρο είχε ανταμείψει την υπομονή και την επιμονή της με τ πιο σπάνια και πολύτιμη δώρο του κόσμου. Όχι μόνο την εκπλήρωση του ονείρου της, αλλά και την εσωτερική δύναμη να συνεχίσει ακόμα και όταν το μονοπάτι φαινόταν σκοτεινό.
Όταν επέστρεψε στο χωριό της, έφερε μαζί της το μήνυμα του δέντρου σε όλους. Από τότε, οι άνθρωποι έρχονταν στο δέντρο για να ακούσουν τα λόγια του και να μάθουν τη μαγεία της υπομονής, της πίστης και της δύναμης να συνεχίζεις.
Από τότε το δέντρο δεν ήταν μόνο ένα περιβαλλοντικό θαύμα, αλλά και μια πηγή φωτός και σοφίας για όποιον είχε το θάρρος να το πλησιάσει και να το κατανοήσει.
Και έτσι, στη μαγική κοιλάδα εκείνη, ο χρόνος περνούσε πιο γλυκά και οι καρδιές όλων άνθιζαν, καθώς μάθαιναν ότι το να προσπαθείς με υπομονή, μπορεί να φέρει τα πιο μαγευτικά αποτελέσματα.
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Συγγραφέας: Λυδία Φαντασία
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου