«Aν θέλετε τα παιδιά σας να είναι έξυπνα,
διαβάστε τους παραμύθια.
Αν θέλετε τα παιδιά σας
να είναι περισσότερο έξυπνα,
διαβάστε τους περισσότερα παραμύθια».
(Albert Einstein)
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος που είχε τη δύναμη να μιλάει, ζούσε η μικρή Λίλια, μια νεράιδα γεμάτη ευγένεια και μαγεία. Το δάσος γύρω της άνθιζε με τα πιο λαμπερά λουλούδια και κάθε αέρας ήταν γεμάτος με μυρωδιές που έμοιαζαν να προέρχονται από το πιο γλυκό όνειρο.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό, ζούσε ένας νεαρός με το όνομα Νικόλας. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και την καρδιά γεμάτη αγάπη για τα ζώα, ήταν ένα παιδί που ήξερε να δίνει περισσότερα από όσα έπαιρνε.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γη γεμάτη μυστήριο και μαγεία, δυο αδέλφια, ο Αμίρ και η Νάντια, ζούσαν στα πόδια των μεγάλων πυραμίδων της Γκίζας, εκεί όπου οι αμμοθύελλες χορεύουν με τον αέρα και οι σκιές των αρχαίων θεών παραμονεύουν. Από μικρά, είχαν ακούσει χιλιάδες παραμύθια και θρύλους για τους αρχαίους ναούς, τις φτερωτές Σφίγγες και τα μυστικά των θεών της Αιγύπτου, και πάντα ονειρεύονταν να τα ανακαλύψουν από κοντά.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια θάλασσα γεμάτη αινίγματα και ψιθύρους παλιών θρύλων, ζούσε ένας νεαρός πειρατής με το όνομα Κάι. Το καράβι του, η «Φωτεινή Άγκυρα», ήταν φτιαγμένο από ξύλο που έλαμπε σαν την πρώτη αχτίδα του ήλιου και τα πανιά του άνοιγαν στον άνεμο σαν φτερά που αγγίζουν τον ουρανό.
Μακριά, σε ένα ήσυχο χωριό, ζούσε ένα μικρό αγοράκι με το όνομα Γιάννης. Ο Γιάννης είχε μάτια γεμάτα περιέργεια και μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλα όσα τον περιέβαλλαν. Αυτό που αγαπούσε πιο πολύ στον κόσμο ήταν τα δύο κίτρινα παπάκια του, τη Μάγια και τον Κίκο.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό, ξεχασμένο χωριό που κρυβόταν ανάμεσα σε αμέτρητα δάση και φωτεινά λιβάδια, ζούσε ένα μικρό κορίτσι με το όνομα Μαργαρίτα. Το πρόσωπό της ήταν πάντα γεμάτο χαμόγελα και τα μάτια της είχαν την αθωότητα της αυγής. Κάθε βράδυ, καθώς ο ουρανός βυθιζόταν στο σκοτάδι, η Μαργαρίτα καθόταν κάτω από την πανσέληνο, και κοίταζε το αγαπημένο της αστέρι, που πάντα φώτιζε το σκοτάδι με μια μοναδική λάμψη. Ήταν το πιο λαμπερό αστέρι, το «αστέρι της καρδιάς» όπως το αποκαλούσε.
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα αγόρι, ο Φίλιππος, που αγαπούσε τη φύση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Κάθε μέρα, πήγαινε στην όχθη της λίμνης κοντά στο σπίτι του, για να ακούσει το κελάηδημα των πουλιών, να παρατηρήσει τα χρώματα των λουλουδιών και να αφήσει τον αέρα να αναστενάξει γύρω του. Αλλά πιο πολύ από όλα, αγαπούσε τις στιγμές που έπαιρνε τη βάρκα του και ταξίδευε ανάμεσα στις λιμνούλες και τα ρυάκια γεμάτα με λουλούδια.
Σε έναν μαγικό κήπο, γεμάτο από μυστικά και αρώματα λουλουδιών που ποτέ δεν μαραίνονταν, ζούσε η Λούνα, μια όμορφη μικρή γατούλα με λευκό τρίχωμα που άστραφτε σαν χιόνι κάτω από το φως της πανσέληνου. Η καρδιά της, όμως, ήταν γεμάτη φόβο. Φοβόταν τη νύχτα, το σκοτάδι, τους θορύβους του ανέμου και ακόμη και την ησυχία του ήλιου. Όταν τα άλλα ζώα έπαιζαν, εκείνη καθόταν μόνη της σε μια γωνιά, κοιτώντας τις σκιές που λικνίζονταν στον άνεμο. Ένιωθε σαν να υπήρχε πάντα κάτι που την παρακολουθούσε, κάτι που την έκανε να ανατριχιάζει. "Γιατί εγώ;" σκεφτόταν. "Γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τα άλλα ζώα, γεμάτη θάρρος και χαρά;"
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά και γαλήνιες λίμνες, ζούσε ένα μικρό κορίτσι που λεγόταν Αλκυόνη. Η Αλκυόνη είχε ένα όνειρο που την ακολουθούσε κάθε βράδυ, όταν κοιτούσε τον ουρανό: ήθελε να αγγίξει το φεγγάρι.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν ψηλά ανάμεσα σε βουνά, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Ελπίδα. Το όνομά της ήταν γεμάτο από το φως που έβγαινε από την καρδιά της, μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που την ακολουθούσε παντού. Κάθε βράδυ, όταν το φεγγάρι ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και οι αστέρες έλαμπαν γύρω τους σαν μικρές φωτεινές ψυχές, η Ελπίδα καθόταν στην άκρη του βουνού και το κοίταζε.
Μια φορά κι έναν καιρό, ψηλά στον ουρανό, υπήρχε ένα μικρό αστεράκι που ήταν πολύ μόνο του. Ενώ όλα τα άλλα αστέρια λαμποκοπούσαν και γελούσαν, εκείνο ένιωθε λίγο διαφορετικό. Ήταν πολύ μικρό για να μπορεί να φτάσει τα μεγάλα αστέρια, και δεν είχε φίλους να μοιραστεί τις σκέψεις του.
Μια φορά κι έναν καιρό, ψηλά στον ουρανό, υπήρχε ένα μικρό αστέρι που έλαμπε με το πιο απαλό φως. Δεν ήταν το πιο φωτεινό από όλα τα αστέρια, αλλά ήταν το πιο ήρεμο και το πιο χαρούμενο. Το όνομά του ήταν Φωτεινός. Ζούσε σε μια γωνιά του ουρανού, πολύ μακριά από τη Γη, και η δουλειά του ήταν να λαμπρύνει τη νύχτα.
Μια φορά και έναν καιρό, σε μια όμορφη χώρα που την έλεγαν Ελλάδα, οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από την σκιά ενός μεγάλου τυράννου. Χρόνια και χρόνια ζούσαν χωρίς ελευθερία, λαχταρώντας τη μέρα που θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι και να δημιουργούν όνειρα χωρίς φόβο.
Σε ένα μικρό, απομακρυσμένο χωριό στις Άλπεις, ζούσε ένα παιδί, ο Λούκας. Ο Λούκας ήταν μόλις 10 χρονών, αλλά είχε ήδη μάθει να ζει με τη φύση γύρω του. Το χωριό του ήταν γεμάτο από μικρά ξύλινα σπίτια, καλυμμένα με στέγες από άχυρο και σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών, εκεί που το χιόνι κάλυπτε τα πάντα τον χειμώνα.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο δάσος, οι αχτίδες του ήλιου άρχισαν να λούζουν τη γη με ζεστασιά, σηματοδοτώντας την άφιξη της άνοιξης. Τα δέντρα αναπάντεχα άνθισαν, και τα λουλούδια με τα πολύχρωμα πέταλά τους γέμισαν τις ρώγες, δημιουργώντας ένα ονειρικό τοπίο. Όλα τα ζωάκια του δάσους περίμεναν με ανυπομονησία αυτήν τη μαγική εποχή, που έφερε νέα ζωή και ελπίδα.
Ήταν Καθαρά Δευτέρα, όταν η αλήθεια μου αποκαλύφθηκε. Ήμουν έντεκα χρονών τότε, τη μέρα της επιφοίτησής μου.
Όλοι οι χαρταετοί της Καθαράς Δευτέρας κατέβηκαν, όλοι αφήσανε τα σύννεφα και το γαλάζιο φως, όλοι μπήκαν φρόνιμα στα ντουλάπια και τακτοποιήθηκαν καλά, μαζεμένες οι ουρές τους, τυλιγμένα τα κουβάρια τους, τέρμα οι τρέλες και οι ακροβασίες...
Βρίσκονταν κάποτε σε μια αποθήκη δέκα όμορφα γυαλιστερά, γεμάτο χρώματα μπαλόνια, όλα ίδια στο σχήμα, στρογγυλά!
Ζούσε κάποτε ένα τρισχαριτωμένο, τετραπέρατο και πεντάμορφο κοριτσάκι, που το λέγανε Νίτα Νίτα Κουπουνίτα. Η Νίτα Νίτα Κουπουνίτα είχε μια γιαγιά, ένα αρκουδάκι, που το λέγανε Χιονούλη και ένα ασημόψαρο που το λέγανε Χρυσούλη και που τις απόκριες γινότανε χρυσόψαρο.
Σε μια χώρα μακρινή, στη χώρα του ΖήσεΓέλα, ετοιμάζονται όλοι να υποδεχτούν την Αποκριά. Το Κάστρο των γιορτών ετοιμάστηκε, στολίστηκε με τα πολύχρωμα σημαιάκια του και άνοιξε τις βαριές ξύλινες πόρτες του για να καλωσορίσει μασκαράδες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
O παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό.
.jpg)
