«Aν θέλετε τα παιδιά σας να είναι έξυπνα,
διαβάστε τους παραμύθια.
Αν θέλετε τα παιδιά σας
να είναι περισσότερο έξυπνα,
διαβάστε τους περισσότερα παραμύθια».
(Albert Einstein)
Σε έναν κόσμο που είχε ξεχάσει τον χρόνο, υπήρχε ένας κρυμμένος τόπος γεμάτος μυστήριο. Στον κήπο της Χαμένης Ευτυχίας, το φως είχε μια άλλη όψη, πιο απαλή και γεμάτη υποσχέσεις, κι ο αέρας έφερνε μαζί του αναστεναγμούς από το παρελθόν - από όνειρα και μυστικά που είχαν χαθεί με τον καιρό. Τα πάντα έμοιαζαν σαν να είχαν σταματήσει να περνούν με τον χρόνο, σαν να υπήρχε μια αίσθηση αιωνιότητας που τα διαπερνούσε.
Μια αχνή, γαλήνια αυγή ξύπνησε το Δάσος των Λουλουδιών, και κάθε γωνιά του ήταν γεμάτη από χρώματα, τραγούδια πουλιών και απαλές μυρωδιές. Όμως, φέτος, κάτι δεν πήγαινε καλά. Η μαγεία του Πάσχα, που συνήθως γέμιζε τον αέρα και τους ουρανούς του δάσους με μια ανεξήγητη ζωντάνια, ήταν κάπως αχνή, λες και κάτι της έλειπε. Στην καρδιά του δάσους, το φως φαινόταν να έχει εξασθενήσει και ο αέρας είχε χάσει την ελαφρότητά του.
Μια αχτίδα φωτός, μικρή και λαμπερή σαν σκόνη από αστερόσκονη, έπεσε από τον ουρανό τη νύχτα της Ανάστασης, φέρνοντας μαζί της τον ψίθυρο της αγάπης και της ελπίδας που αναγεννιόταν στη γη. Σαν να είχε πέσει από την αγκαλιά του ίδιου του Θεού, το αστέρι στριφογύρισε απαλά στον αέρα, αφήνοντας πίσω του μια διαδρομή φωτός. Όταν τελικά έφτασε στη γη, κατέληξε σε ένα λιβάδι γεμάτο με πασχαλιές και ανοιξιάτικα λουλούδια που λικνίζονταν απαλά στον αέρα, σαν να χόρευαν στους ήχους της άνοιξης. Η νύχτα ήταν γεμάτη με την ευωδιά του γιασεμιού και τη γλυκιά μυρωδιά της βροχής που είχε πέσει λίγες ώρες πριν.
Σε ένα μικρό χωριό, κρυμμένο ανάμεσα στα βουνά, υπήρχε ένας κήπος που κανείς δεν είχε δει ποτέ. Ήταν ο Κήπος της Ανάστασης, ένα μυστικό μέρος που μόνο οι πιο ευσεβείς ψυχές μπορούσαν να τον βρουν. Κάθε χρόνο, την ημέρα του Πάσχα, ο ήλιος ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και το φως του έριχνε χρυσά αστέρια πάνω στους λουλουδοστόλιστους δρόμους του χωριού. Όλα τα παιδιά περίμεναν με ανυπομονησία την πιο μαγική στιγμή του χρόνου.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πανέμορφη κοιλάδα που ήταν γεμάτη από μαγικά λουλούδια και μυστικά δάση, ζούσαν πολλά ζωάκια που είχαν κάτι ιδιαίτερο: την ικανότητα να επικοινωνούν με τον άνεμο και τα αστέρια. Κάθε άνοιξη, η κοιλάδα ζωντάνευε με απίστευτα χρώματα και αρώματα, καθώς τα λουλούδια ανοίγονταν σε χορό και τα δέντρα τραγουδούσαν στους ανέμους. Και κάθε χρόνο, το Πάσχα ήταν η πιο μαγική περίοδος, όταν τα ζωάκια είχαν τη δική τους ξεχωριστή παράδοση: να δημιουργούν το πιο φαντασμαγορικό πασχαλινό αυγό, γεμάτο από μυστικά και εκπλήξεις.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κρυμμένο από τον κόσμο κήπο, υπήρχε ένα μέρος τόσο όμορφο που κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί. Εδώ, τα λουλούδια δεν ήταν απλώς λουλούδια, αλλά μαγικές δημιουργίες που έλαμπαν υπό το φως του φεγγαριού και χόρευαν στον αέρα όπως χρωματιστά αστέρια. Κάθε χρόνο, την Κυριακή του Πάσχα, όταν η άνοιξη φορούσε τα πιο όμορφά της ρούχα, τα λουλούδια άνθιζαν και οι σπόροι τους πετούσαν στον αέρα σαν χρυσές πεταλούδες που ξαφνικά γίνονταν φωτεινά αστέρια, απλώνοντας φως σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Σε ένα βασίλειο μακρινό, κρυμμένο πίσω από βουνά που έμοιαζαν να ακουμπούν τον ουρανό, ζούσε ο νεαρός πρίγκιπας Άλβιο. Στην επιβλητική αίγλη του παλατιού του, με τα χρυσά του σεντόνια και τις σμιλεμένες κολόνες, έμοιαζε να έχει τα πάντα: πλούτο, δόξα και αγάπη από το λαό του. Παρόλα αυτά, μια σκοτεινιά βασίλευε στην καρδιά του. Κάθε νύχτα, καθώς το φεγγάρι φώτιζε το παλάτι του με την ασημένια του λάμψη, ο Άλβιο στεκόταν στο παράθυρο και κοίταζε τον ουρανό με θλίψη. «Τι είναι αυτό που λείπει;» αναρωτιόταν. «Γιατί, αν έχω τα πάντα, η καρδιά μου είναι άδεια;»
Στην καρδιά ενός αρχαίου δάσους γεμάτο μυστήρια, όπου τα δέντρα συζητούσαν με τον άνεμο και τα φύλλα τους έλαμπαν σαν ασημένια αστέρια στον νυχτερινό ουρανό, ζούσε η μικρή και χαριτωμένη μάγισσα Συλμίρα. Το δάσος, χτισμένο πάνω σε θρύλους και αχνά μυστικά, ήταν γεμάτο λουλούδια που άνθιζαν με φως μαγικό και ρυάκια που τραγουδούσαν αέναα τις νότες της αιωνιότητας. Εδώ, τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα ζούσαν σε αρμονία, σαν να είχαν γίνει όλοι ένα. Αυτό το μαγικό βασίλειο ήταν το σπίτι της Συλμίρας.
Σε μια χώρα μακρινή, πέρα από τα πέρατα του κόσμου, εκεί που τα αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα και το φως του ήλιου σπάει σε χιλιάδες χρωματιστές αντανακλάσεις, υπήρχε ένα δάσος μαγικό, γεμάτο από τα πιο όμορφα πλάσματα. Κάπου εκεί, στην καρδιά του δάσους, φύτρωσε το μικρό δέντρο. Ένα δέντρο που δεν είχε τίποτα το συνηθισμένο· η καρδιά του ήταν γεμάτη με το πιο γλυκό μέλι, την πιο ζεστή αγάπη, και η ψυχή του χτυπούσε με ρυθμό που έμοιαζε σαν μουσική της φύσης.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κόσμο γεμάτο μυστικά και θαύματα, υπήρχε ένα πανέμορφο δάσος, όπου το φως του ήλιου έσπαγε μέσα από τα φυλλώματα και σχημάτιζε πολύχρωμα μωσαϊκά στο έδαφος. Στην καρδιά αυτού του δάσους ζούσε μια μάγισσα, με μακριά μαλλιά που έμοιαζαν με αστέρια και μάτια λαμπερά σαν δύο φεγγάρια. Στον κήπο της, τα δέντρα μιλούσαν με τον άνεμο, τα λουλούδια τραγουδούσαν με τον ήλιο, και τα φυτά που φρόντιζε είχαν τη δύναμη να θεραπεύουν πληγές και να δίνουν χαρά.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μαγευτικό δάσος, γεμάτο με χρυσά φύλλα, κρυστάλλινες πηγές και μυστικές γωνιές που έλαμπαν τη νύχτα, ζούσε ένας κάστορας με το όνομα Καλυδόνιος. Το δάσος, γεμάτο από μαγικά πλάσματα και αρχαία μυστικά, ήταν γεωμετρικά σμιλεμένο από τη φύση, με δέντρα που φώτιζαν τον ουρανό σαν ασημένιες πυραμίδες και ποτάμια που κουβαλούσαν τα τραγούδια του κόσμου.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μαγευτικό δάσος γεμάτο από πυκνές συκιές, λεύκες και παλιές βελανιδιές, ζούσαν πολλά μικρά ζωάκια, γεμάτα προσμονή για την άνοιξη. Κάθε χρόνο, με την πρώτη ακτίνα του ήλιου που διέσχιζε τη γαλάζια οροφή του ουρανού, το δάσος ξυπνούσε από τον χειμώνα. Οι μυρωδιές των λουλουδιών ανέβαιναν στον αέρα σαν μικρές αχνιστές σκιές, και το τραγούδι των πουλιών γέμιζε τον αέρα, παίρνοντας τη θέση του ψυχρού αέρα του χειμώνα.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος που είχε τη δύναμη να μιλάει, ζούσε η μικρή Λίλια, μια νεράιδα γεμάτη ευγένεια και μαγεία. Το δάσος γύρω της άνθιζε με τα πιο λαμπερά λουλούδια και κάθε αέρας ήταν γεμάτος με μυρωδιές που έμοιαζαν να προέρχονται από το πιο γλυκό όνειρο.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό, ζούσε ένας νεαρός με το όνομα Νικόλας. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και την καρδιά γεμάτη αγάπη για τα ζώα, ήταν ένα παιδί που ήξερε να δίνει περισσότερα από όσα έπαιρνε.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γη γεμάτη μυστήριο και μαγεία, δυο αδέλφια, ο Αμίρ και η Νάντια, ζούσαν στα πόδια των μεγάλων πυραμίδων της Γκίζας, εκεί όπου οι αμμοθύελλες χορεύουν με τον αέρα και οι σκιές των αρχαίων θεών παραμονεύουν. Από μικρά, είχαν ακούσει χιλιάδες παραμύθια και θρύλους για τους αρχαίους ναούς, τις φτερωτές Σφίγγες και τα μυστικά των θεών της Αιγύπτου, και πάντα ονειρεύονταν να τα ανακαλύψουν από κοντά.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια θάλασσα γεμάτη αινίγματα και ψιθύρους παλιών θρύλων, ζούσε ένας νεαρός πειρατής με το όνομα Κάι. Το καράβι του, η «Φωτεινή Άγκυρα», ήταν φτιαγμένο από ξύλο που έλαμπε σαν την πρώτη αχτίδα του ήλιου και τα πανιά του άνοιγαν στον άνεμο σαν φτερά που αγγίζουν τον ουρανό.
Μακριά, σε ένα ήσυχο χωριό, ζούσε ένα μικρό αγοράκι με το όνομα Γιάννης. Ο Γιάννης είχε μάτια γεμάτα περιέργεια και μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλα όσα τον περιέβαλλαν. Αυτό που αγαπούσε πιο πολύ στον κόσμο ήταν τα δύο κίτρινα παπάκια του, τη Μάγια και τον Κίκο.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό, ξεχασμένο χωριό που κρυβόταν ανάμεσα σε αμέτρητα δάση και φωτεινά λιβάδια, ζούσε ένα μικρό κορίτσι με το όνομα Μαργαρίτα. Το πρόσωπό της ήταν πάντα γεμάτο χαμόγελα και τα μάτια της είχαν την αθωότητα της αυγής. Κάθε βράδυ, καθώς ο ουρανός βυθιζόταν στο σκοτάδι, η Μαργαρίτα καθόταν κάτω από την πανσέληνο, και κοίταζε το αγαπημένο της αστέρι, που πάντα φώτιζε το σκοτάδι με μια μοναδική λάμψη. Ήταν το πιο λαμπερό αστέρι, το «αστέρι της καρδιάς» όπως το αποκαλούσε.
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα αγόρι, ο Φίλιππος, που αγαπούσε τη φύση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Κάθε μέρα, πήγαινε στην όχθη της λίμνης κοντά στο σπίτι του, για να ακούσει το κελάηδημα των πουλιών, να παρατηρήσει τα χρώματα των λουλουδιών και να αφήσει τον αέρα να αναστενάξει γύρω του. Αλλά πιο πολύ από όλα, αγαπούσε τις στιγμές που έπαιρνε τη βάρκα του και ταξίδευε ανάμεσα στις λιμνούλες και τα ρυάκια γεμάτα με λουλούδια.
Σε έναν μαγικό κήπο, γεμάτο από μυστικά και αρώματα λουλουδιών που ποτέ δεν μαραίνονταν, ζούσε η Λούνα, μια όμορφη μικρή γατούλα με λευκό τρίχωμα που άστραφτε σαν χιόνι κάτω από το φως της πανσέληνου. Η καρδιά της, όμως, ήταν γεμάτη φόβο. Φοβόταν τη νύχτα, το σκοτάδι, τους θορύβους του ανέμου και ακόμη και την ησυχία του ήλιου. Όταν τα άλλα ζώα έπαιζαν, εκείνη καθόταν μόνη της σε μια γωνιά, κοιτώντας τις σκιές που λικνίζονταν στον άνεμο. Ένιωθε σαν να υπήρχε πάντα κάτι που την παρακολουθούσε, κάτι που την έκανε να ανατριχιάζει. "Γιατί εγώ;" σκεφτόταν. "Γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τα άλλα ζώα, γεμάτη θάρρος και χαρά;"
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά και γαλήνιες λίμνες, ζούσε ένα μικρό κορίτσι που λεγόταν Αλκυόνη. Η Αλκυόνη είχε ένα όνειρο που την ακολουθούσε κάθε βράδυ, όταν κοιτούσε τον ουρανό: ήθελε να αγγίξει το φεγγάρι.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν ψηλά ανάμεσα σε βουνά, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Ελπίδα. Το όνομά της ήταν γεμάτο από το φως που έβγαινε από την καρδιά της, μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που την ακολουθούσε παντού. Κάθε βράδυ, όταν το φεγγάρι ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και οι αστέρες έλαμπαν γύρω τους σαν μικρές φωτεινές ψυχές, η Ελπίδα καθόταν στην άκρη του βουνού και το κοίταζε.
Μια φορά κι έναν καιρό, ψηλά στον ουρανό, υπήρχε ένα μικρό αστεράκι που ήταν πολύ μόνο του. Ενώ όλα τα άλλα αστέρια λαμποκοπούσαν και γελούσαν, εκείνο ένιωθε λίγο διαφορετικό. Ήταν πολύ μικρό για να μπορεί να φτάσει τα μεγάλα αστέρια, και δεν είχε φίλους να μοιραστεί τις σκέψεις του.
Μια φορά κι έναν καιρό, ψηλά στον ουρανό, υπήρχε ένα μικρό αστέρι που έλαμπε με το πιο απαλό φως. Δεν ήταν το πιο φωτεινό από όλα τα αστέρια, αλλά ήταν το πιο ήρεμο και το πιο χαρούμενο. Το όνομά του ήταν Φωτεινός. Ζούσε σε μια γωνιά του ουρανού, πολύ μακριά από τη Γη, και η δουλειά του ήταν να λαμπρύνει τη νύχτα.
Μια φορά και έναν καιρό, σε μια όμορφη χώρα που την έλεγαν Ελλάδα, οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από την σκιά ενός μεγάλου τυράννου. Χρόνια και χρόνια ζούσαν χωρίς ελευθερία, λαχταρώντας τη μέρα που θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι και να δημιουργούν όνειρα χωρίς φόβο.
Σε ένα μικρό, απομακρυσμένο χωριό στις Άλπεις, ζούσε ένα παιδί, ο Λούκας. Ο Λούκας ήταν μόλις 10 χρονών, αλλά είχε ήδη μάθει να ζει με τη φύση γύρω του. Το χωριό του ήταν γεμάτο από μικρά ξύλινα σπίτια, καλυμμένα με στέγες από άχυρο και σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών, εκεί που το χιόνι κάλυπτε τα πάντα τον χειμώνα.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο δάσος, οι αχτίδες του ήλιου άρχισαν να λούζουν τη γη με ζεστασιά, σηματοδοτώντας την άφιξη της άνοιξης. Τα δέντρα αναπάντεχα άνθισαν, και τα λουλούδια με τα πολύχρωμα πέταλά τους γέμισαν τις ρώγες, δημιουργώντας ένα ονειρικό τοπίο. Όλα τα ζωάκια του δάσους περίμεναν με ανυπομονησία αυτήν τη μαγική εποχή, που έφερε νέα ζωή και ελπίδα.
Ήταν Καθαρά Δευτέρα, όταν η αλήθεια μου αποκαλύφθηκε. Ήμουν έντεκα χρονών τότε, τη μέρα της επιφοίτησής μου.
