Ήταν κάποτε μια αλογόμυγα που κατοικούσε στην ουρά ενός αλόγου. Ήταν πολύ περήφανη για τον εαυτό της και μια μέρα διηγήθηκε σε δυο άλλες αλογόμυγες, ένα μεγάλο κατόρθωμα που είχε κάνει.
-Εµένα που µε βλέπετε, τους είπε, έχω κάνει ένα κατόρθωμα πού καμιά από σας δεν μπορεί να το κάνει. Μια μέρα δύο άλογα τραβούσαν ένα αμάξι µε ανθρώπους που ταξίδευαν. Μα στον ανήφορο τα άλογα κουράστηκαν, μπορεί και να τεμπέλιασαν και σταμάτησαν να προχωρούν. Εγώ είχα ξαπλώσει στη χαίτη του ενός αλόγου όταν άκουσα τον αμαξά να πλαταγίζει το μαστίγιο και να φωνάζει: «Ντε! Χοπ! Χοπ!» Μα τα άλογα δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους. Ο αμαξάς είπε τότε στους επιβάτες να κατεβούν για να αλαφρώσει το αμάξι. «Χοπ, χοπ!» έκανε πάλι στα άλογά του. Αλλά πού να κουνηθούν εκείνα! Και τότε, ξέρετε τι έκανα;
-Τι; ρώτησαν µε περιέργεια οι δυο αλογόμυγες.
-Αρπάζω τότε τα χαλινάρια και τραβώ µε όλη µου τη δύναμη. «Χοπ, χοπ!» φώναξα στ' άλογα... Ελάτε, κουνηθείτε! Και τότε, που λέτε, τα άλογα ξεκίνησαν... Αν δεν ήμουνα εγώ, δε θα μπορούσαν να βγάλουν τον ανήφορο... Λοιπόν, πώς σας φαίνεται το κατόρθωμα µου;
- Μπράβο, μπράβο! φώναξαν οι δυο αλογόμυγες. Μα... πώς τα κατάφερες;
-Με τη δύναμή µου. Είμαι η πιο δυνατή αλογόμυγα του κόσμου!
-Μπράβο, μπράβο! της είπαν ξανά. Τέτοιο κατόρθωμα δεν μπορεί να το κάνει καμιά αλογόμυγα!
-∆ε σας είπα πως είμαι η πιο δυνατή αλογόμυγα στον κόσμο;
Οι αλογόμυγες την κοίταζαν και την ξανακοίταζαν µε θαυμασμό. Βλέπετε... ήταν πολύ κουτές κι αυτές. Γιατί τα άλογα ξεκίνησαν από τις φωνές του αμαξά και όχι της αλογόμυγας. «... Άρπαξα τότε τα χαλινάρια, τα τράβηξα µε δύναμη, φώναξα στο άλογο και ξεκίνησε...». Αλλά, όταν είναι περήφανος κανείς, νομίζει ότι μπορεί να κάνει θαύματα!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Από το βιβλίο "Αισώπου Μύθοι", Αφοί Στρατίκη-Εκδόσεις
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου