ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ : Ο ΠΙΘΗΚΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, το γέρικο λιοντάρι, που ήταν ο βασιλιάς της ζούγκλας πέθανε και τα ζώα συγκεντρώθηκαν για να διαλέξουν τον καινούργιο βασιλιά τους.

Μα δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί όλα τα ζώα ήθελαν να πάρουν τη θέση του βασιλιά.

-Ακούστε! είπε η τίγρη. Πέθανε το λιοντάρι, µα τη θέση του μπορώ να την πάρω εγώ. Είμαι δυνατή και έξυπνη και µου ταιριάζει να γίνω βασιλιάς σας.

-Μπα; έκανε ο ελέφαντας. Εγώ πρέπει να γίνω βασιλιάς σας, γιατί είμαι το πιο μεγάλο ζώο της γης!

-Μπορεί να είσαι μεγάλο, αλλά δεν μπορείς να τρέξεις όπως τρέχω εγώ, του είπε ο ρινόκερος.

-Σταματήστε να καυγαδίζετε! πήρε το λόγο η καμηλοπάρδαλη. Μπορεί εσείς να είσαστε δυνατά και άγρια, µα εγώ είμαι το πιο ευγενικό ζώο της ζούγκλας. Εµένα πρέπει να κάνετε βασιλιά σας!

-Να γίνω εγώ βασιλιάς! είπε ο γορίλας και άφησε μια κραυγή που ακούστηκε σε όλη τη ζούγκλα.

-Η κορώνα ταιριάζει σε µένα! είπε και ο ιπποπόταμος.

Όλα τα ζώα, από τα μικρά ως τα πιο μεγάλα, από τα πιο ήσυχα ως τα πιο άγρια, ήθελαν να πάρουν τη θέση του βασιλιά και γινόταν μεγάλος καυγάς και φασαρία.

-Ακούστε τι θα γίνει, πρότεινε ο λύκος. Να φορέσουµε όλα την κορώνα και σε εκείνον που θα ταιριάζει περισσότερο, θα γίνει ο βασιλιάς µας.

Όλα συμφώνησαν και άρχισαν να δοκιμάζουν την κορώνα. Και συμφώνησαν ότι ταίριαζε στο κεφάλι ενός πιθήκου. Έτσι τον έκαναν βασιλιά τους. Κι ο πίθηκος από τη χαρά του άρχισε να παίζει µε την κορώνα, κάνοντας τ' άλλα ζώα να γελούν. Όμως στην αλεπού κακοφάνηκε που έγινε ο πίθηκος βασιλιάς και για να τον γελοιοποιήσει μπροστά στα άλλα ζώα, του είπε:

-Ξέρω ένα μέρος όπου υπάρχει ένας θησαυρός. Πάμε να σου τον δείξω;

Ο πίθηκος την ακολούθησε πρόθυμα και η πονηρή αλεπού τον πήγε κατευθείαν σε μια παγίδα όπου είχαν φτιάξει οι άνθρωποι για τα ζώα.