ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ : Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ

Μια νύχτα το λιοντάρι, ο Βασιλιάς του δάσους, καθώς προχωρούσε σ' ένα μονοπάτι, δέχτηκε ένα δυνατό χτύπημα κι έπεσε ανάσκελα!

Τον είχε χτυπήσει χωρίς να το θέλει, καθώς έτρεχε ένας τράγος, µε τα κέρατά του. Μα το λιοντάρι πόνεσε πολύ και την άλλη μέρα έβγαλε μια διαταγή να φύγουν για πάντα από το δάσος όλα τα ζώα που είχαν κέρατα.΄

Έτσι, οι τράγοι, τα ελάφια, τα ζαρκάδια και όσα ζώα είχαν κέρατα, βιάστηκαν να φύγουν για να μην τα βρει κανένας μπελάς. Τη διαταγή την άκουσε κι ένας λαγός, που ήταν πολύ φοβητσιάρης.

Καθώς έσκυψε το μεσημέρι σ' ένα ρυάκι να πιει νερό, είδε τα μεγάλα του αυτιά μέσα στο νερό και... τα χρειάστηκε! Το πέρασε για κέρατα...

-Έχω κέρατα! είπε τρέμοντας. Έχω κι εγώ κέρατα! Πρέπει να φύγω από το δάσος γιατί, αν µε δει το λιοντάρι, αλίμονό µου!

Ξανακοίταξε στο νερό για να βεβαιωθεί. Ναι, δεν υπήρχε αμφιβολία, είχε κέρατα και μάλιστα πολύ μεγάλα!

-Χάθηκα! είπε ξανά. Έχω κέρατα, πρέπει να φύγω από το δάσος πριν µε δει το λιοντάρι!

Ένας ποντικός που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά και άκουσε τα λόγιο του λαγού, τον πλησίασε και του είπε:

-Γιατί φοβήθηκες τόσο πολύ;

-Γιατί έχω κέρατα, δεν τα βλέπεις; του είπε ο λαγός. Πρέπει να φύγω από το δάσος, γιατί αν µε δει το λιοντάρι θα µε σκοτώσει, δεν τη γλυτώνω! Δεν άκουσες τη διαταγή που έδωσε;

-Μη φοβάσαι, αυτά δεν είναι κέρατα, του είπε ο ποντικός. Είναι αυτιά.

-Αυτιά;

-Και βέβαια. ∆εν ξέρεις ότι έχεις μεγάλα αυτιά;

-Ναι, μπορεί να 'χεις δίκιο... Είναι αυτιά αλλά... το ξέρει το λιοντάρι πως είναι αυτιά και όχι κέρατα;

-Μα, για τόσο κουτό το πέρασες το λιοντάρι;

-Κι αν κάνει κανένα λάθος, αν µε δει ξαφνικά μπροστά του κανένα βράδυ και νομίσει πως έχω κέρατα τότε... τι θα κάνω εγώ ο δυστυχισμένος; Θα µε κατασπαράξει. Όχι, όχι, καλύτερα να φύγω μακριά για να γλυτώσω.

-Μα, τόσο πολύ φοβητσιάρης είσαι; του είπε ο ποντικός. ∆εν πρόκειται να κάνει λάθος το λιοντάρι, δε θα σε δει για πρώτη φορά...

-Ναι, αλλά αν µε δει νύχτα και δεν προλάβει να ξεχωρίσει αν είναι αυτιά ή κέρατα;