Κάποτε, στη ζούγκλα, ζούσαν δυο σκανταλιάρικα πιθηκάκια. Όλη τη μέρα έκαναν τρελά παιχνίδια.
Πότε κυνηγούσε το ένα το άλλο, πότε πάλευαν, πότε πηδούσαν µε χαριτωμένες τούµπες στον αέρα και πότε σκαρφάλωναν στα δέντρα και πηδούσαν από το ένα κλαδί στο άλλο. Μια μέρα, ανακάλυψαν ένα καινούργιο παιχνίδι, που τους άρεσε πολύ. Βρήκαν μια καμηλοπάρδαλη και άρχισαν να κάνουν τσουλήθρα στο μακρύ της λαιμό. Η καμηλοπάρδαλη, όμως, άρχισε να θυμώνει.
-Σταματήστε πια! τους φώναξε. Αρκετά µε ζαλίσατε! Και μην τολμήσετε ν' ανεβείτε άλλη φορά στο κεφάλι µου.
-Μη φωνάζεις κυρά µου! της είπαν τα πιθηκάκια. Να παίξουµε θέλαμε...
-Να παίξετε αλλού κι όχι στο λαιμό µου, ανόητα και άχρηστα πλάσματα!
- Γιατί λες πως είμαστε άχρηστα; παραπονέθηκαν τα πιθηκάκια.
-Αυτό που σας λέω! θύμωσε πιο πολύ η καμηλοπάρδαλη. ∆ε θέλω άλλες κουβέντες μαζί σας! Αφήστε µε ήσυχη!
-Α... είσαι πολύ αυστηρή, κυρία καμηλοπάρδαλη και δε σου ταιριάζει! της είπε το ένα πιθηκάκι. Εντάξει, δεν πρόκειται να σ' ενοχλήσουµε άλλη φορά, αλλά, μπορεί κάποτε να χρειαστείς κι εσύ τη βοήθεια µας!
-Έννοια σου και δεν πρόκειται να µου χρειαστεί ποτέ η βοήθεια σας! Τα πιθηκάκια, τι να κάνουν, φοβήθηκαν και σταμάτησαν να κάνουν τσουλήθρα στο μακρύ λαιμό της.
Λίγες μέρες αργότερα, όμως, η καμηλοπάρδαλη που είχε φάει όλα τα φύλλα των κλαδιών, έμεινε νηστική. Μόνο πολύ ψηλά στα δέντρα υπήρχαν κλαδιά µε φύλλα, µα δεν μπορούσε να τα φτάσει.
Τα δύο πιθηκάκια την είδαν και τη λυπήθηκαν. Σκαρφάλωσαν τότε στην κορυφή ενός δέντρου, άρχισαν να κόβουν πράσινα τρυφερά φύλλα και της τα έδωσαν να τα φάει. Η καμηλοπάρδαλη συγκινήθηκε πολύ.
-Μπράβο, τους είπε. Έχετε καλή ψυχή. Όπως κατάλαβα, ο ένας πρέπει να βοηθάει και να υποστηρίζει τον άλλο. Όλοι έχουμε την ανάγκη του γείτονα µας, όποιος κι αν είναι αυτός. Γι' αυτό κι εγώ δε θα σας µαλώσω άλλη φορά. Μπορείτε να κάνετε τσουλήθρα στο λαιμό µου, από το πρωί ως το βράδυ!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Από το βιβλίο "Αισώπου Μύθοι", Αφοί Στρατίκη-Εκδόσεις
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου