Μικρό και
νεραϊδοφερμένο,
παραμύθι αγαπημένο,
θα γυρίσει, θα γυρίσει,
μία πόρτα θα χτυπήσει.
«Θέλω ένα φάρμακο ισχυρό,
δεν τον μπορώ τον πυρετό»
φωνάζει, ουρλιάζει, βράζει,
όλη τη γη τραντάζει.
«Σας θέλει ευθύς ο βασιλιάς!»
βρυχάται το λιοντάρι,
χωρίς πολύ καμάρι.
Ο γιατρουδάκος ο φτωχός,
ένας μικρούλης αστακός,
από τον φόβο τον πολύ,
του δίνει λάθος συνταγή!
Κι αντί να πέσει ο πυρετός,
όλο και πιο πολύ φουντώνει,
κι όλη τη ζούγκλα
αναστατώνει.
Όμως κανείς τους δε σαλεύει.
Η ζέβρα κάνει πως βελάζει.
Ο ελέφαντας ότι χορεύει.
Κι ο πίθηκος αναστενάζει.
Ο τίγρης δήθεν μαγειρεύει.
Η καμηλοπάρδαλη τον
συμβουλεύει.
Το φίδι οργανώνει συναυλία.
Και τα εξωτικά πουλιά λένε
πως κάνουν απεργία!
Μέσα στην αναταραχή, όλοι έδειχναν να νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους. Υπήρξε όμως και μία φωνή διαφορετική από τις άλλες. Το καφετί σκαθάρι, στεναχωρημένο με το πάθημα του λιονταριού, έμοιαζε να είναι το μοναδικό πλάσμα που ένιωθε συμπάθεια για το κατάκοπο ζώο. Μάταια όμως. Δεν μπορούσε να πλησιάσει, να το ανακουφίσει με κάποιον τρόπο. Η ζέστη που έβγαζε το σώμα του θα το έκαιγε. Αποφάσισε τότε, χοροπηδώντας από φύλλο σε φύλλο, από κλαδί σε κλαδί, από δροσοσταλίδα σε δροσοσταλίδα, να εντοπίσει τον γιατρό. Δυστυχώς, η προσπάθειά του δεν είχε αποτέλεσμα, καθώς είχε αναχωρήσει για την Αγγλία, για να παντρευτεί την αγαπημένη του αστακογιατρίνα!
Την ίδια ώρα ο βασιλιάς
φάρμακα μονοκοπανιάς,
πίνει και ξεροκαταπίνει,
μα ο πυρετός δεν τον αφήνει.
Οι διαταγές του δεν μετράνε.
Τα ζώα δεν τον αγαπάνε.
Ούτε καν τον φοβούνται πια,
αφού είναι άρρωστος βαριά.
Μόλις ο ουρανός τράβηξε το σεντόνι του για να κοιμηθεί, ξεπρόβαλλε τ’ ολόγιομο φεγγάρι. Το άλλοτε παντοδύναμο ζώο, απόμερα σε μια γωνιά, λουσμένο μες στον ιδρώτα, έκλαιγε βουβά, παρακαλώντας για μια κούπα τσάι.
«Μόνο να πέσει ο πυρετός
και το υπόσχομαι εγώ πως
ποτέ δε θα ξαναφωνάξω,
δε θα θυμώσω, δε θα πράξω
άσχημα πράγματα, πανούργα.
Κανείς σας δε θα με φοβάται…
Αψού! Αψού! Ααααα ααψού!»
φτερνίζεται το λιοντάρι,
πέφτει εξαντλημένο και κοιμάται.
Ζώα μικρά, ζώα μεγάλα,
ζώα της ζούγκλας, μα και άλλα,
τρέχουνε αναστατωμένα,
κομπρέσες φέρνουν αγχωμένα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησαν πως η αδιαφορία τους τώρα που το λιοντάρι ήταν αδύναμο, ανήμπορο ν’ αντιδράσει, μόνο δυστυχία θα έφερνε. Ενώ η συμπόνια θα μαλάκωνε τις καρδιές τους. Δυστυχώς, όσα γιατροσόφια κι αν έγιναν, δε βρέθηκε κάποιο ν’ ανακουφίσει το λιοντάρι. Ώσπου… πάνω στην ώρα, έφτασε το νιόπαντρο ζευγάρι και τα καβούρια οι κουμπάροι.
«Χμ» λέει πρώτο το καβούρι,
«θαρρώ δεν είναι καλαμπούρι.
Ο Λέων είναι σοβαρά.
Το βλέπω τώρα καθαρά».
«Συμφωνώ και ’γω, Ηλία»,
λέει η γλυκούλα Οφηλία.
«Άρρωστος, άρρωστος βαριά,
λες να μην έχει γιατρειά;»
Ο αστακός όμως κοιτάζει,
χίλια χρώματα αλλάζει.
«Ω, Θεέ, τι συμφορά!
Δικό μου λάθος, τ’ ομολογώ.
Ήταν απροσεξία μου αληθινά,
έδωσα λάθος φάρμακο στον βασιλιά.
Μα τον φοβόμουνα πολύ.
Έτρεμα μη μ’ εκδικηθεί,
αν δεν τον γιάτρευα αμέσως
και αν δεν ήμουν τόσο σβέλτος.
Άραγε θα με συγχωρήσει
αν τελικά ξυπνήσει;»
Το άρρωστο χλωμό ζώο, μέσα στον λήθαργό του, άκουγε τι συνέβαινε. Όταν συνήλθε, κοίταξε με πρωτόγνωρη στοργή τα πλάσματα γύρω του. Όχι μόνο συγχώρεσε τον γιατρό για το λάθος του, μα τον ευχαρίστησε για το μάθημα που πήρε.
«Καθένας από σας να το θυμάται:
ο φόβος μόνο συμφορές μπορεί να φέρει,
κανένας μας δε θα προκόψει,
τίποτα δε θα καταφέρει
τον άλλον αν φοβάται.
Είναι δώρο να είσαι υγιής,
να αγαπάς, ν’ αγαπηθείς,
όμορφα, αγνά, ειλικρινά,
όχι από φόβο κι αναγκαστικά».
Η ζούγκλα έπειτα από αυτό
έκανε πάρτι χαρωπό,
που κράτησε βδομάδες.
Τα ζώα χάρισαν στον βασιλιά
μυρτιές, κισσούς και μια
αγριοτριανταφυλλιά.
Από τότε έζησαν μαζί αγαπημένα,
ενωμένα και ποτέ, μα ποτέ τους
φοβισμένα!
«…Τον κόσμο μπορείς να τον κοιτάξεις από το ύψος ενός ανθρώπου αλλά και από εκείνο ενός σύννεφου (με τα αεροπλάνα είναι εύκολο). Στην πραγματικότητα μπορείς να μπεις από την κεντρική πόρτα ή να χωθείς -είναι πιο διασκεδαστικό- από ένα παράθυρο…»
ΤΖΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ
Ακούστε το παραμύθι:
Τίτλος: Ένα λιοντάρι με πυρετό μαθαίνει να μην είναι κακό
Συγγραφέας: Γιώτα Κοτσαύτη
ISBN: 978-618-5040-47-5
Συντελεστές
Εικονογράφηση: Έφη Σωτηρίου
Επιμέλεια, Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη
Σύντομη περίληψη
Τι γίνεται όταν ένα μικροσκοπικό περιπλανώμενο κουνούπι μεταφέρει το συνάχι του στον –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ακλόνητο βασιλιά των ζώων; Ένας απλός πυρετός θα οδηγήσει το αγέρωχο λιοντάρι σε μία από τις βασικές αρχές της ζωής: η αγάπη και ο σεβασμός είναι αδύνατο να συνυπάρξουν με το φόβο…
Η Γιώτα Κοτσαύτη γεννήθηκε το 1981. Μεγάλωσε στο χωριό Λεβαία Φλώρινας. Έχει τελειώσει το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών. Παρόλο που παραμένει «νηπιαγωγός εν ανεργία», είναι «εν ενεργεία» μαμά της Παναγιώτας Χρυσοβαλάντου και της Αναστασίας Ιουστίνης. Φανατική βιβλιόφιλη, θεωρεί ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν, υπάρχει ελπίδα για έναν ομορφότερο κόσμο. Εκτός από τη συγγραφή, που αποτελεί σημαντικό μέσο έκφρασής της, οι σκέψεις και τα συναισθήματά της βρίσκουν διέξοδο και στο προσωπικό της ιστολόγιο, τις «Ηλιαχτίδες». Κατοικεί στην πόλη της Φλώρινας, μαζί με την οικογένειά της.
yotakotsafti1@yahoo.gr
blogs.musicheaven.gr/yokor
http://iliaxtides.blogspot.gr
Η Έφη Σωτηρίου γεννήθηκε στη Λαμία και είναι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Παράλληλα με τις σπουδές της παρακολουθούσε μαθήματα ελευθέρου σχεδίου και χρώματος κοντά στον ζωγράφο Φρίξο Θεοδοσάκη, και αργότερα αγιογραφία από τον Ρεθεμνιώτη αγιογράφο Σπύρο Καλαϊτζαντωνάκη από τον οποίο διδάχτηκε την Κρητική Σχολή στην τέχνη της αγιογραφίας. Επιστρέφοντας στη Λαμία παρακολούθησε μαθήματα comics και κατασκευών από χαλκό αναζητώντας πάντα νέους τρόπους έκφρασης. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την κατασκευή χειροποίητου κοσμήματος. Τα έργα της παρουσιάζει στο προσωπικό της blog «Ιάνειρας Έργα».
http://ianeiraspaintings.blogspot.gr
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Ευχαριστούμε!!!
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου