Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που βρισκόταν ψηλά ανάμεσα σε βουνά, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Ελπίδα. Το όνομά της ήταν γεμάτο από το φως που έβγαινε από την καρδιά της, μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που την ακολουθούσε παντού. Κάθε βράδυ, όταν το φεγγάρι ανέβαινε ψηλά στον ουρανό και οι αστέρες έλαμπαν γύρω τους σαν μικρές φωτεινές ψυχές, η Ελπίδα καθόταν στην άκρη του βουνού και το κοίταζε.
Ο ουρανός εκείνη τη στιγμή φαινόταν σαν ένα απέραντο σεντόνι, γεμάτο αστερισμούς που χόρευαν γύρω από το φεγγάρι. Η Ελπίδα έπαιρνε βαθιές ανάσες και ένιωθε τον άνεμο να αγγίζει το πρόσωπό της, σαν να της ψιθύριζε μυστικά από άλλους κόσμους. Ήταν μια στιγμή που την ένωνε με τη φύση, με το φως και με την ηρεμία που μόνο το φεγγάρι μπορούσε να προσφέρει.
"Πόσο μακριά είναι το φεγγάρι;" αναρωτιόταν συχνά, κοιτώντας το με θαυμασμό. Σαν να ήξερε ότι είχε κάτι να της πει, κάτι να της δείξει. Κάθε νύχτα, το φως του την τραβούσε, και αισθανόταν ότι το φεγγάρι ήταν ο φύλακας των ονείρων της, ο σύντροφος στις σκέψεις της.
Μια νύχτα, καθώς η Ελπίδα καθόταν εκεί, το φεγγάρι άρχισε να λάμπει πιο έντονα από ποτέ. Ένα μικρό φως άρχισε να σχηματίζεται μπροστά της, σαν μια λάμψη που προέρχονταν από τα βάθη του ουρανού. Χωρίς να το καταλάβει, η Ελπίδα βρέθηκε μπροστά σε έναν λαμπερό δρόμο φτιαγμένο από το ίδιο το φως του φεγγαριού.
"Έλα κοντά μου, Ελπίδα," είπε μια γλυκιά φωνή που ήρθε από το φως. Η Ελπίδα κοίταξε γύρω της και είδε το φεγγάρι να λάμπει ακόμα πιο φωτεινά, σαν να τη φώναζε με μια γλυκιά πρόσκληση.
Χωρίς να το σκεφτεί, η Ελπίδα ακολούθησε το φωτεινό μονοπάτι που εμφανίστηκε μπροστά της. Καθώς περπατούσε, ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει με χαρά, σαν να ανακάλυπτε κάτι που είχε πάντα κρυμμένο μέσα της. Το φεγγάρι την οδηγούσε σε έναν κόσμο γεμάτο μαγεία, όπου το φως και οι σκιές χόρευαν μαζί.
Φτάνοντας σε μια λιμνούλα που έλαμπε υπό το φως του φεγγαριού, η Ελπίδα κοίταξε γύρω της και είδε το φεγγάρι να της χαμογελάει με τρόπο μαγευτικό.
"Ήρθες για να μάθεις το μυστικό του φωτός," είπε το φεγγάρι. "Το φως που βλέπεις είναι το ίδιο που υπάρχει μέσα σου, στην καρδιά σου. Μην το ξεχνάς ποτέ, Ελπίδα. Είσαι η ελπίδα που φωτίζει τον κόσμο γύρω της."
Η Ελπίδα χαμογέλασε, νιώθοντας ότι όλα τα όνειρά της είχαν συνδεθεί με εκείνη τη στιγμή. Δεν ήταν μόνο το φεγγάρι που την καλούσε κοντά του, αλλά και το φως της ίδιας της ψυχής της, το φως που μπορούσε να προσφέρει στον κόσμο.
Από εκείνη τη μέρα, κάθε νύχτα, η Ελπίδα καθόταν στην άκρη του βουνού και κοιτούσε το φεγγάρι με άλλα μάτια. Ήξερε ότι το φως του φεγγαριού ήταν πάντα κοντά της, όπως και το φως που έκρυβε στην καρδιά της, έτοιμο να φωτίσει τον δρόμο της και τον κόσμο γύρω της.
Και κάθε νύχτα, το φεγγάρι, με το γλυκό του φως, της ψιθύριζε: "Η ελπίδα είναι πάντα εκεί, μέσα σου, έτοιμη να ανατείλει ξανά και ξανά."
Για περισσότερα παραμύθια κάντε LIKE στη σελίδα μας στο FB!
Αν σας άρεσε το παραμύθι αφήστε πιο κάτω το σχόλιό σας!
Η Έρη Χριστοφορίδου, γνωστή ως Λυδία Φαντασία, ζωντανεύει με το όνομά της κόσμους γεμάτους μαγεία και όνειρα. Κάθε παραμύθι της είναι μια πύλη προς την αστείρευτη φαντασία, εκεί όπου η μαγεία χορεύει με τα χρώματα της καρδιάς.
© [2025] [Έρη Χριστοφορίδου]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου